Unga Ísland - 01.08.1911, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
59
strönd, þar sem hann hafði Ieikið sér í
bernsku.
En fyrst varð hann að vinna lönd þau,
er í leið hans lágu á heimleiðinni.
Svo fór hann spilandi norður Belgíu,
Þjóðverjaland, Rússland og Finnland.
Á Rússlandi borguðu menn alt að 70
kr. fyrir aðgöngumiða að hljómleikum
hans, og sjálfur keisarinn sæmdi hann
heiðursgjöf mikilli, og fylgdi með henni
þakkarávarp frá honum; var gjöfin dýr-
indis fingurgull með 140 giusteinum í
sve'g utan um stóran smaragð.
Ole Bull vildi ekki spila í Stokkhólmi.*
Þó bjuggust menn við, aðhann myndi
gera það, ef þeir bæðu hann að hjálpa
Vermlendingum, er orðið höfðu fyrir tjóni
miklu í eldsvoða. Ole Bull gaf þeim
1800 krónur, en vildi ekki spila.
Fékk hann þá boð frá konungi, Karl
Johan.
Ole Bull kom frá Rússlandi. í við-
ræðunni við konung, hefur Bull að
líkindum nefnt þakkarávarp keisarans. Sagði
þá konungur, að hann hefði skrifað Rússa-
keisara og sagt honum, að hann (Karl
Johan) hefði einnigsína Pólverja — NorS-
mennina.
Þá sauð upp í Ole BuII, og liann svar-
aði: »Getrr yðar hátign nefnteitt eihasta
skifti, er landar mínir hafa eigi reynst lög-
hlýðnir og trúir þegnar?«
»i->essi orð yðar eiga hér ekki við,«
svaraði konungur.
»Eigi orð mín ekki við hér, þá á eg
það heldur ekki, yðar hátign, ogkveð eg
yður því!« sagði Ole Bull.
»Nei, bíðið! kallar konungur og gaf
honum bendingu að vera kyr.
»Nei, yðar hátign! eg ætla að sjá, hvort
Norðmaður er frjáls í höll Svíakonungs«.
Hann laut konungi djúpt og ætlaði að
fara. Þá blíðkaðist konungur og sagði:
»Eg bið yður, herra Bull, aobíða við!
*) Þá vóru stjórnmála- erjur miklar með
Norðm. og Svíum.
Það er skylda hvers þjóðhöfðingja að
hlusta á skoðanir allra þegna sinna.«
Þá lét Ole Bull undan og spilaði síðar,
er Karl John bað hann um það sem norskur
konungur; vann hann sér þar fé mikið
og fékk dýrmætar gjafir.
Er hann kvaddi í höllinni, bauð kon-
ungur honum Vasa-orðuna sænsku í gim-
steinum. Ole Bull þakkaði heiðurinn, en
kvaðst eigi geta tekið við henni; sérværi
miklu kærari minjar vasaklútur eða treyju-
hnappur, er konungurinn hefði átt sjálfur.
»Þá vil eg gefa yður það, er eg veit,
að þér mismetið ekki — blessun gamals
manns«, sagði konungur.
Ole Bull laut niður og meðtók bless-
un konungs.
Skýringar: Smaragð, gimsteinn grænn á lit.
Vermaland, stórsýslaí Svíþjóð vestanverðri.
Pólverjar eru hér látnir tákna uppreistarmenn
af því að þeir hafa um langan aldur verið að
reyna að brjótast undan harðveldi Rússa.
Karl Johan var upphaflega franskur herfor-
ingi hjá Napoleon mikla, var síðar kjörinn
konungur í Svíþjóð og varð sambandskonung-
ur Svía og Norðmanna.
pvi trúa mdttu.
Því trúa máttu: það tjáir ei hót
Að taka sér heiminn of nœrri;
Því vonda, sem grœtir, ei gefðu’ undir
fót,
Það gerir þér hugraun œ stœrri.
En aðkasti muta, þó víls ei sé vert,
Með velstiltri hugarró kaldri,
Það sannlega er hœgra sagt þó en gert,
Ög síðnumið viðkvœmum aldri.
Stgr. Th.
Prentvílla hafði slæðst inn í kvæðið ><Him-
djúpið« í síðasta tbl. Upphaf síðasta erindis
á að vera svo: Alfanginn mig umlyk þú o.
s. frv., en ekki ástfanginn, eins og þar stendur.
Ritstj.