Unga Ísland - 01.09.1911, Blaðsíða 6

70
UNUA ÍSLAND
veiki/jijðir menn eiga fremur að taka
»mjaðm^rtaki« en að teygja handleggina
(»mjaðmaJak« sést á 2. mynd). Anda á
jafnt (og djúpt) með nefinu, anda að sér
í aftarí sveifluhelming, en frá sér í þeim
fremri.
Eigi á að þrýsta brjóstinu út við önd-
unina, en það er ágæt hreyfing að láta
vöðvana lyfta brjóstinu, halda því kyrru
stundarkorn og anda á meðan með kvið-
arhreyfingu ( <mása«). Önnurágætlungna-
æfing. æfagömul, er sú að anda djúpt að
sér og halda niðri í sér andanum alt að
einni mínútu. Þessar tvær brjóstæfingar
getur maður hæglega skemt sér við, er
maður er eirm einn á gangi.
Öndunar-æfingar.
Öndunaræfingar eiga best við á eftir
erfiðum líkamsæfingum, og eru þær viða
í kerfi þessu teknar á eftir eða inn á
milli hreyfinganna.
Maður andar að sér með nefinu, eins
djúpt og frekast er unnt, tyllir sér á tá
og kerrir hnakkann. Er maður andar frá
sér, — og það á einnig að gera djúpt
og sterkt og jafnt, en eigi »byljótt«, —
lætur maður sig síga niður á hælana og
iætur hökuna síga. Meðan á önduninni
stendur, heldur maður mjaðmartaki og
spennir olbogana vel út frá Iíkamanum (og
aftur á við), svo að brjóstið geti þanist
seni mest út (sjá 2. m.) — Einnig má
þenja út brjóstið með því að Iyfta öxlum
(»ypta öxlum«), og er það auk þess góð
vöðvahreyfing. Á eftir æfingum, sem eigi
hafa reynt sérstaklega á armana, getur
maður jafnhliða því að anda að sér lyft
handl. beint út (lófana niður) til hliðar
og sveigt þá vitund aftur á bak (í axlarl.)
og látið þá síga beina niður, er maður
endar frá sér. Veikbygðir geta í upphafi
slept tátyllingunni, eða þá stutt sig með
annsri hendi. t>eim sem æfðir eru orðnir
er ráðlegt að sameina tvær djúpar andan-
ir og tátyllingu djúpri hnébeygju — milli
hreyfinga—á þenna hátt: Andaðu að þér
og tyltu þér á tá, beygðu þig djúpt í hniánum
um leið, og þú andar frá þér, réttu þig
upp og andaðu að þér, sígðu niður á
hælana og andaðu frá þér. Þess er þó
að gæta, að öndunin sj'álf er hér aðalat-
riðið. (Við hnébeyingu er þess að gæta
að spenna hnén vel út á við, og halda
hælunum saman; sé »öndunin« gerð með
»mjaðmartaki«, heldur niaður því óbreyttu
við báðar andanir. Sé »armlyfting« við-
höfð, er hún gerð á þenna hátt: tátylling
og armlyfting — eins og áður er lýst —
jafnfr. 1. öndun, handl. látnir síga niður
með hnjám utanverðum jafnfr. hnébeyging-
um, lyft á ný jafnfr. teygingunni og látnir
síga niður að lokum jafr.fr.hælunum).
2. æfing.
Stuttur fótsláttur aftur á bak og áfram
með teygðum fœti, — með báðum fótum
á víxl.
3. mynd.
Maður styður annari hendi á rúmstólpa,
gafl, dragkistu e. þ. h. og stendur á öðrum
fæti, helst á lágum skemli, slær svo hin-
um fætinum snögt fram og aftur á víxl
16 sinnum hvorn veg. Hin höndin tekur
mjaðmartaki.
Ejgi á að sveifla fætinum langt fram
og aftur. Hreyfingarnar eiga að vera stutt-
ar og snöggar, og beita skal afli í livert
sinn, er hreyfingu er breytt, og eigí láta
verða bil á milli. Mestu afli á að beita
víð »aftur-slagið«. Ef hreyfingin cr rétt