Unga Ísland - 01.10.1911, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
75
„grðabdgurínn.”
XI.
smdkvœði.
|for.
Lifnar alt um lönd og haf
laust af vetrartjóni; —
kári þíðir klakann af
köldu Ísa-fróni.
Blessuð sólin bræðir snjó,
blóm svo fara’ að gróa;
sumarið með sæld og ró
svífur yfir móa.
IJaustkYÖld.
Dregst að njóla, dimmir æ
um dali, hól og gjögur; —
o’ni rólai úfinn sæ
aftansólin fögur.
Drjúpa blómin daggar vætt,
dags- burt Ijóminn skríður,
eyrum tómum svalar sæft
svanarómur þíður.
Sigurb. V. Vipfússon,
Skinnalóni.
(20 ára).
XII.
Hversvegna hundurinn og kötturinn
eru óvinir.
(Gömul munnmælasaga.)
Einu sinni þurftu dýrin að ræða áríð-
andi málefni; var þessvegna boðað til
þings, og átti hver dýrategund að senda
fulltrúa á þingið.
Þar kom eitt af hverri tegund, fuglar,
fiskar og ferfætt dýr af öllum möguleg-
um tegundum, nema úlfaldinn, sem var
mikils metinn, hann kom ekki.
Þá var samþykt að senda boð og biðja
hann að flýta sér, og var ákvarðað að
varpa skyldi hlutkesti, um hver það skyldi
gera, og varð hundurinn þá fyrir því.
Hann sagði: »Hvernig á eg að þekkja
úlfaldann? eg hefi aldrei séð hann.
»Það er gott að þekkja hann«, sögðu
hin dýrin, »hann hefur kryppu á bakinu.
»Þá skal eg finna hann,« sagði hund-
urinn og hljóp á stað.
Á lciðinni mætti hann kettinum, sem
hafði orðið of seinn á þingið.
Þegar kötturinn sá hundinn, setti hann
upp kryppu ; hundurinn taldi þá víst, að
þetta væri úlfaldinn, þar eð hann var
með kryppu. Hann bað köttinn kurteis-
lega að vera sér samferða á þingið.
Þegar þeir komu á þingið, leiðir hund-
urinn köttinn fram fyrir dýrin og segir
mjög hróðugur:
»Hér kem eg með úlfaldann, sem þið
hafið þráð svo mikið.« Öll dýrin hlóu
og hlóu og ætluðu aldrei að hætta að
hlæja. En upp frá þessu getur hundur-
inn ekki gleymt því, að það var kattarins
vegna, að hann varð til aðhlægis.
»Grimur«
(12 ára.)
Fornaldardýr.
Dinosauria er skriðdýraflokkur einn
nefndur, er lifað hefur á löngu liðnum
jarðmyndunartímum. Draga dýr þessi
nafn sitt af gríska orðinu deinos, þ. e.
hræðilegur, og sauros (frb. sáros) þ. .e
eðla, dýr eitt lítið af skriðdýrakyni nú á
dögum. Finnast beinagrindur dýra þess-
ara í jörð, sérstaklega í Norður-ATeríku
og sumstaðar í Norðurálfu. Flest dýra
þessara voru feiknastór land-skriðdýr.
Höfuðsmá, háislöng, með sterkum hala
og löngum. Framfætur vóru venjulega
stuttir, en afturfætur langir, og gátu þau
því með því að styðjast á hala sinn geng-
ið hálf upprétt á tveim fótum eins og t