Unga Ísland - 01.10.1911, Blaðsíða 6

UNGA ÍSLAND
78
sveiflaðu þeim svo, og teygðu vel ristarn-
ar (sjá 7. mynd) í hringi upp, og út á
við til hliðanna (v. f. til v. og h. f. t. h.),
svo niður á við og saman aftur o. s. frv.
8 s. í röð, fyrstu 6 sveiflurnar með 1 al.
þvermáli, en þær 2 síðustu eins stórar
og iiægt er, og mega þá fæturnir ganga
á víxl.
í hvert sinn, er fæturnir koma saman,
— í sveiflulok (6 fyrstu), á að þrýsta þeim
fast saman. Svo er fótunum sveiflað 8 s.
öfuga leið — út, niður o. s. frv.
Þeir, sem veikbygðir eru, mega gjarna
sveifla að eins öðrum fætinum í senn, en
eigi mega fæturnir síga niður að gólfi
milli hreyfinganna. Einnig gerir það
hreyfinguna auðveldari og dregur úrhenni
að taka »hnakka-taki* eða styðja hönd-
unum undir lærin, eða halda sér með
fíngrunum undir skáp e. þ. h.
Æfing þessi þroskar rnjög kviðarvöð-
vana og heíir góð áhrif á meltingarfærin.
Með æfingu og þroskaáaðgerafótsveiflur
þessar eins hœgt og unt er.
Anda á frá sér, er fótum er þrýst sam-
an, en að sér í sveiflunum.
Frh.
CSSssSSsssS
Grunna litla.
(Eftir Hreínu.)
Þær vóru ekki líkar systurnar í Dal,
Sólveig og Guðrún, ogöllumkom saman
um, að þar væri systra munur, þótti Sól-
veig svo miklu fallegri. Hún var Ijós-
hærð, og liðaðiit hárið lítið eitt yfir enn-
inu; kringluleit var hún ogrjóð í kinnum;
augun vóru blá; svipurinn hreinn, en kald-
legur og bráfyrir hörkusvip; varirnarvóru
nokkuð þykkar og klemdust fast saman,
er hún þagði. Guðrún var dökkhærð og
hrokkinhærð og nokkuð úfin um kollinn
stundum, því hún kærði sig ekk' ætíð um
að Iáta greiða á sér; fölleit var hún í and-
liti og mögur, stóreygð og bereygð, en
augun dökkgrá að lit; nefið var stórt, en
beint. í fljótu bragði bar mestá augun-
um og ncfinu. Því var henni oft strítt
á því, að hún væri líkust smáfuglsunga
nýkonmum úr eggi.
Aureingja Gunna litla! Oft varð hún
að berjast við grátinn, þegar hún hugsaði
um, hve ljót hún væri, og ekki bætM það
úr, að ailir sögðu, að SoIIa væri falleg.
Henni þótti ekkert vænt um SoIIu; öðru
nær. Solla var fjórum árum eldri, og
svo langt, sem Gunna mundi til, mintist
hún aldrei, að Solla hefði sagt við hana
eitt hlýlegt orð eða gert svo mikið sem
að líta hlýlega á hana. Solla var bara
altaf eldri systirin, falle~ri og betri aðdómi
fólksins, og átti því að ráða yfir litlu stelp-
unni henni Gunnu. En Gunna þóttist
vera maður líka. Hún vildi að minsta
kosti ráða sjálfri sér og — helst öðrum
líka. Því var ekki sjaldgæft, að þeim yrði
sundurorða systrunum.
Einu sinni sem oftar — Gunna var
þá eitthvað átta ára — voru þær að ríf-
ast út af einhverjum smámunum. Farið
var að síga í báðar. Gunna hreytti cin-
hverjum ónotum að Sollu.
»0, þú þarft æfinlega að rífast út af
öl!u«, sagði Solla; »ÞaðfeIlur Iíka öllum
miklu betur við mig en þig, og eg er
líka laglegri. Seinast sagði hann Jón á
Gili við mig í gær, að öilum, sem þektu
okkur, þætti vænt um mig, en léti illa af
þér«.
Gunna var orðin blóðrjóð undir þess-
ari ræðu. Hún ansaði engu, beit á vör-
ina og hljóp fram. Þegar hún var að
fara fram úr dyrunum, heyrði hún, að
Jói vinnumaðursagði viðSollu: »Þúáttir
ekki að segja þetta. Henni þótti það svo
vont«.