Unga Ísland - 01.10.1911, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
79
»Eg held, að lienni Gunnu hafi verið
sama, ansaði Solla.
Gunna beit enn fastar á vörina, þaut
eins og elding fram göngin, út á hlað
og ofan í djúpa lautátúninu. Þar fleygði
hún sér niður, og um leið koni upp grát-
urinn, þungur ekki og vein. Hún gat
ekki annað. Því þurfti hún að lifa, þeg-
ar hún var svona vond og ljót? Ó, að
hún mætti fara upp í himininn til Guðs
og góðu englanna, eins og hún Fríða
litla frænka hennar! Þar yrði hún sjálf-
sagt góð og falleg Iíka. Að minsta kosti
«
mundi ekki verða talað um það þar, að
hún væii vond og Ijót, og vond skyldi
hún nú alls ekki vera þar, af því að allir
yrðu þá góðir við hana. En Solla var
ekki góð við hana, og margir fleiri vóru
vondir. Jói var þó góður. Hún ætiaði
að muna honum þetta lengi ogvera góð
við hann. Gráturinn sefaðist ögn, þegar
hún hugsaði um, að Jói væri þó vænn.
En svo varð henni undir eins þungt um
íftur, þegar hún hugsaði um orð Sollu.
Hún skyldi víst segja Sollu einhvern tíma,
að ekki þætti öllum hún vera falleg.
Gunnu fanst hún vera Ijót, ogþaðskyldi
hún þó fá að heyra, þegar Gunna væri
orðin stærri og gæti varistgrátinum. Gott
var þó, að Solla vissi ekki, að hún fór
að skæla, og aldrei skyldi hún fá að vita
það. En hv;ð fólkið varvitlaustað segja,
að Solla væri lík mömmu! Nei, mamma
var nú eitthvað fallegri, þvíhún varfalleg
og góð. Og hvað gerði þá til, þó aðrir
væri vondir, fyrst hún átti mömmu?
Solla átti þó ekki meira í henni en
hún.
Gunna litla þurkaði af sér tárin með
svuntunni sinni, en var þó enn þá hálf
snöktandi. Ekki mátti mamma sjá, að
hún hefði verið aðskæla. Mömmu þótti
æfinlega svo vont, ef hún vissi, að eitt-
hvað gekk að litlu Gunnu hennar.
Svo reis Gunna á fætur, hljóp heím að
bænum og fór að leika sér að hornun-
um sínum. Inn fór hún ekki, fyr en
hún var viss um, að enginn sæi, að hún
hefði skælt.
»Hvar hefirðu verið, barnið mitt?«
spurði mamma.
»Uti að Ieika mér að hornunum mín-
um«. Hún hljóp í faðm mömmu sinnar
og kysti hana, fyrst á munninn, svo á
hálsinn. Hálsinn á mömmu var svo
hvítur og mjúkur og svo gott að kyssa
á hann. »Enginn á eins góða og fall-
ega mömmu og eg«, hugsaði Gunna
Tíminn leið. Gunna Iitla óx en —
batnaði ekki. Öllum á heimilinu fanst
hún vera löt og geðill, nema mömmu
hennar Og Gunnu fanst allir vera vond-
ir, nema mamma hennar ein, og því gat
hún ekki verið að brjóta sig í mola til
þess að gera öðrum til hæfis. Best var,
að hún væri reglulega vond, fyrst allir
sögðu, að hún væri það. En ef hún
var vond við mömmu sína, — það kom
•nú ekki oft fyrir — sá hún strax eftir
því aftur og bað hana að fyrirgefa sér.
Þá var ekki nóg að mamma segði: »Eg
er búin að fyrirgefa þér«. Nei, hún varð
að taka Gunnu í fang sér og kyssa hana,
lofa henni að leggja höfuðið á öxl sér
og gráta. Sorgin yfir því að vera ekki
í sátt við mömmu varð að brjótast út,
áður en gleðin komst aftur að. En svo
brosti hún með tárm í augunum og
hljóp aftur Iéttfætt til leika sinna eða
bóka, því hún las alt, sem hún náði í.
Viðburður þótti það íDal, þegar sýslu
mannshjónin komu þangað. Þau hcfðu
aldrei komið fyr, svo Gunna myndi eftir,
þó hún væri nú orðin ellefu ára. Hún
sá þau í svip, þegar þau komu, og fall-
egri konu en frúna hafði hún aldrei séð
nema hana mömmu sína. Hún mátti til
að fara inn til þess að sjá hana betur.
Það vildi þá svo vel til, að þær vóru
einar inni og sátu saman mamma hennar
og frúin. Þær voru kunnugar að fornu
fari. Gunna gekk til mömmu sinnar,
því hún var ekki feimin við svona fallega
konu, þó hún hefði aldrei séð hana fvrri.