Unga Ísland - 01.01.1916, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND.
5
Þrábændu þá bæjarbúarnir bann um
að vera hjá sér eitt ár, og lofaði
kóngsson því, ]>ó honum þætti þar
heldur dauílegt. Lofaði liinn stóri
rumur Þorsteini ærnu kaupi í stað-
inn. Því næst fekk liann Þorsteini
alla iykla neina einn. Bar stóri karl-
inn þann lykil jafnan á sér í festi
um hálsinn. Gekk nú kóngsson um
öll herbergi í bænum á daginn, nema
það eina, sem karlinn geymdi lykil-
inn að; því að því gekk enginn af
lyklunum, sem kóngsson hafði undir
höndum. Hann reyndi þá til að slinga
upp herbergið, en gat ekki. En eftir
því tók Þorsleinn, að stóri rumurinn
gekk inn i herbergi þetta á hverju
kvöldi og hverjum morgni. Þegar
hann hafði verið þarna lengi nokkuð,
spurði liann stóra jötuninn að, hvers
vegna hann hefði fengið sér lykla að
öllum herbergjunum, nema þessu eina,
segir liann, að eins og hann sé trúr
yfir því, sem liann hafi umsjón yfir,
eins muni sér og vera trúandi fyrir
þessu eina herbergi og því, sem í því
sé. Hinn svarar, að þar sé ekkert í,
og megi hann vita það, því hann
sjái, að hann hafi trúað honum fyrir
því, sem mikið sé í varið. Hætta
þeir svo lalinu.
Er þar stutt af að segja, að kóngs-
son var þarna kyr i bænum í sam-
fleytt 4 ár og fekk ærna kaup fyrir.
Var liann þá með öllu hættur að
minnast á herbergið góða og studdi
það meðal annars að þvi, að risan-
um likaði hverjum degi öðrum betur
við hann. En það sem helst dró
kóngsson til að vera hér svo lengi,
var það, að hann var einmitt að sitja
um tækifæri til að komast eftir, hvort
alls ekkert væri í herberginu góða.
Einu sinni að morgni dags er hann
að hugsa nm þetta, sem oftar; tekur
hann þá upp á þvi, að hann ber á
dyr á bænum, hleypur síðan inn með
öndina í hálsinum og lést vera hrædd-
ur. Var hann með kökudeig í hend-
inni, sem hann var að hnoða. Hann
spyr risann, hvort þeir hafi ekki
heyrt neitl. Þeir sögðu það vera og
sögðust liafa lialdið, að það hefði
verið eitthvert þrusk í honum frammi
við. Hann sagði því fjarri fara, og
sagðist ekki hafa þorað að fara til
dyranna, en víst hefði einhver barið.
Þeir sögðu, að liann hefði gert rétt í
því, að fara ekki út. Ruddust þeir
uú upp úr rúmum sinum, því þeir
voru ekki komnir á fætur, risarnir,
og hlupu lil dyranna liálfhræddir.
Hafði þá slóri jötuninn óvart skilið
eftir lykilinn að herberginu við höfða-
lagið silt, og markaði kóngsson hann
i snatri á kökudeigið. Komu nú ris-
arnir inn aftur verri en sneyptir, því
þeir liöfðu engan séð, sem ekki var
heldur von til. Báru þeir það á Þor-
stein, að liann hefði gert þetta til að
gabba sig, en hann bar það af sér og
sagði, að það hefði þá hlotið að vera
einhver andi. Var svo því máli slept.
Eftir þelta fór nú kóngsson að
reyna til þess á daginn að smíða sér
lykil eftir mótinu á kökudeiginu.
Gekk það lengi mjög stirt, en tókst
þó á endanum eftir langa mæðu.
Komst hann þá inn í herbergið, en
þar var niðamyrkur. Kveikir hann
þá ljós og litast um. Sér hann þar
þá mey eina festa upp á hárinu.
Verður honum það tyrst fyrir, að
hann leysir hana ofan, og spyr hana
síðan um ætt hennar og uppruna.
Fær hann þá að vita, að hún er
kóngsdóttir, sem jötuninn mikli hafði
stolið og vildi neyða til að eiga sig.
En hún vildi það fyrir engan mun,
og því pintaði hann hana svona. Var
hún nú varla orðin annað en beinin
tóm, því jötuninn svelti hana líka.
(Framh.).