Unga Ísland - 01.02.1916, Blaðsíða 3

tíKGA ÍSLANB
11
»Eg er sterk og stór. Hvar sem þú
fer, skal eg bera þig á örmum mín-
um. Eg skal sýna þér alla þá undra
fegurð, sem Sólheimar hafa að geyma.
Eg skal segja þér hvað alt heitir og
hvernig alt vex; og því skaltu njóta
gleði um daga og drauma um nætur;
og eg skal veita þér fæði og fóstur«.
Loftið hvíslaði að henni:
»Eg skal vernda þig fyrir eitruð-
um gufum, sem stíga upp af fenjum
og flóum. Eg skal veita streymandi
lífslofti um þig alla. Eg skal kenna
þér söng veifandi viðargreina. Leik-
föng skal eg gera þér, sem íljúga og
glitra í loftinu; og svífa með þig á
vængjuðum skipum hvert sem þú
vilt«.
Vatnið suðaði í eyru hennar:
»Eg vil lauga þig í hyljum mínum,
svo að hörund þitt verði bjart, augu
þín skínandi og lilátur þinn skær.
Eg vil gefa þér að drekka úr silfur-
tærum sikvikum lindum. Eg vil leiða
þig um ljósgræn engi og binda þér
sveiga úrsóleyjum. Árablöð og skrúf-
ur skulu brjóta þér leið, livert sem
þú vilt fara«.
Þau létu ekki lenda við orðin tóm,
þelta fór alt eins og þau höfðu sagt.
Konungur álti enn þá einn fanga.
Hann liét Eldur, hættulegur náungi
og voða voldugur, en hann varð að
vinna það sem honum var sagt, hjá
þessuin nýja húsbónda. Hann var
svo ofsafenginn og illur viðureignar,
að hann var hafður afsíðis. Enginn
nema herra Verkamaður mátti koma
inn í fylgsni hans. Það var ráðstöf-
un konungs, og lá vió dauðahegning,
ef út af var brugðið.
Telpukrakki einn var við hirðina.
Enginn vissi um faðerni hennar, liún
hafði fundist úti á víðavangi, og var
höfð til smávika. Hún var gjörn á
að gera það sem var bannað og var
hún því nefnd Þrjóska. Hún leitaði
eftir vinfengi kongsdóttur, en Varúð
þjónustustúlka hennar og Viska fóstra
hennar lögðust á móti því, svo að
Þrá og Þrjóska voru sín á hverjum
stað.
Einn dag svaf Viska og Varúð lék
sér við liðsforingja úr lífverðinum.
Þrá fór þá út einsömul. Vikatelpan
kom þá og baö hana að koma með
sér. Þrá fór þá í hugsunarleysi með
henni. Þær gengu nú saman og voru
að masa og leika sér.
Þá stakk Þrjóska upp á því, að
þær gerðu það sem þeim hafði ver-
ið bannað.
»Sjáðu nú til«, sagði hún.
»Þessi eldpúki, sem menn óltast,
er ekkert hræðilegur. Hann er ynd-
islegur piltur, og fallega búinn, og
það er synd að fara svona með hann;
eg hefi gægst inn til hans og séð
hann. Komdu og vittu hvort eg segi
ekki satt«.
Þrá var fyrst hugsandi af þessum
orðum Þrjósku. »Viltu koma mér til
að launa svona þeim sem elska mig
mest? Eg geri sjálfri mér vanvirðu
með því að hlýða ekki því sem mér
hefir verið boðið.
En Þrjóska grátbað og Þrá lét
undan.
Þær gengu báðar að fylgsni Elds.
Kongsdóttir virti hann fyrir sér, og
henni viltust svo sjónir, að henni
virtist alt satt, sem Þrjóska hafði
sagt henni. Eldur stóð þar í gerfi
glaðlegs unglings, klæddur eldrauð-
um geislum settum tindrandi gim-
steinum. Hann ávarpaði hana og
sagði: »Nú getur þú séð, kongs-
dóttir góð, að vinir þínir gera mér
rangt til. Beittu nú valdi þínu. Segðu
aðeins: »Vertu frjáls«, og fjötrarnir
munu hrökkva af mér við liljóminn
af rödd þinni. Og eg skal vera leik-
bróðir þinn, þræll þinn. Enginn skal
elska þig heitar eða þjóna þér betur«.