Unga Ísland - 01.03.1916, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
19
þetta, en því meir sem eg hugsaði,
því ruglaðri varð eg. Eg hafði eng-
an til að leita ráða hjá. Félagar
mínir þektu ekkert annað en veiði-
mannalífið; af reynslu þekti eg
heldur ekki annað, en hugur minn
fór víða. Þegar eg var einn á veiði-
ferðum, þá gleymdi eg veiðinni og
sat tímunum saman á tréstofni og
hugsaði málið. »Á eg að fara vestur
með félögum mínum, eða á eg að
sitja kyr? Geri eg það, þá fækkar
um veiðina, og eftir nokkurn tíma
hefi eg ekkert að gera. En á eg að
vera veiðimaður alt af? Á eg að
ganga með byssuna á öxlinni dag
eftir dag alla mina æfi? Er eg ekki
skapaður til einhvers betra en að
laumast á eftir bjarndýrum og öðr-
um skógardýrum ?« Sjálfsálit mitt
játaði þeirri spurningu, og eg mundi,
hvað eg hafði sagt systur minni,
þegar eg var að fara að heiman.
Og þetta veiðilíf var sannarlega
ekki til þess að hefja mig til vegs
og virðingar. Mér kom margt i hug,
sem eg hvarf frá jafnharðan aftur.
Loks afréð eg að læra lögfræði. Eg
var að sönnu mjög fáfróður, en eg
setti það ekki svo mikið fyrir mig.
Eg hafði nú tekið fasta ákvörðun,
og ekkert i heiminum gat hindrað
mig. Eg hafði þá sannfæringu, að
þeim manni væri óhætt að taka
fyrir hvað sem væri, sem hefði
óbilandi viljakraft og allgóða hæfi-
leika. Með þessa setningu i huga
byrjaði eg námið, og við hana hefi
eg stuðst alla æfi mína.
En hvernig átti eg nú að haga
mér?
Veiðum mínurn varð eg að hætta
og flytja mig í einhverja borg, þar
sem eg gæti gengið á skóla. En alt
kostaði peninga. Eg athugaði efna-
hag minn. Peningarnir frá föður
mínum höfðu alt af legið óhaggaðir
á kistubotni mínum, því í minni
sveit var ekkert með peninga að
gera. Eg var búinn að eignast
mikið af skinnum; eg hafði skifti
á þeim og hesti og öðrum nauð-
synjum. Eg hafði von um að geta
séð fyrir mér sjálfur, þangað til eg
væri orðinn málfærslumaður.
Eg sagði fóstra minum (svo kall-
aði eg velgerðamann minn) frá
þessari fyrirætlun.
Hann hristi höfuðið yfir þeirri
hugmynd að vilja yfirgefa skóginn,
einmitt þegar eg væri að verða af-
burðaveiðimaður, en hann reyndi
ekki að aftra mér.
í september steig eg á bak hesti
mínum og lagði af stað; eg ætlaði
að heimsækja Lexington, Frankfort
og aðra bæi, til þess að finna góð-
an stað, þar sem eg gæti byrjað
námið. Og staðinn hafði eg valið
áður en mig varði. Eg gisti um
nóttina í Bardstown. Eg spurðist
þar fyrir og komst að þvi, að eg
gat fengið fæði og húsnæði hjá
hjónum þar í bænum og þurfti
ekki að borga nema l1/* dollar á
viku, og að þessu gekk eg. Næsta
morgun ætlaði eg svo heim, til
þess að kveðja skóginn og veiðilíf
mitt i síðasta sinn.
Eg var búinn að borða morgun-
verð og reikaði um gangstéttina
framan við húsið, meðan verið var
að sækja hestinn minn. Alt i einu
kom eg auga á stúlku, sem sat við
einn gluggann. Mér þótti líklegt, að
hún væri gestur þarna í húsinu.
Hún var forkunnar fögur, með jarpt
hár og blá augu. Hún var í hvítum
búningi. Eg hafði ekki séð neitt
þvilíkt, síðan eg yfirgaf Richmond,
og þá var eg of mikið barn til þess
að verða hrifinn af kvenfegurð.
Hún var svo yndisleg og svo gagn-
ólik dætrum skógarins, sem allar