Unga Ísland - 01.03.1916, Blaðsíða 4

20
UNGA ÍSLAND
voru afarhraustlegar og dökkar yfir-
litum, og svo var búningurinn svo
skinandi fagur. Eg varð svo skyndi-
lega töfraður, að eg stóð agndofa.
Hjai'ta mitt þráði að kynnast henni.
En hvernig átti eg að ávarpa hana?
Skógurinn var búinn að gera mig
að hálfgerðum villimanni, og eg
var alls ókunnur siðvenjum sam-
kvæmislifsins. Hefði hún líkst skinn-
klæddu skógardætrunum, þá hefði
eg ekki hikað við að ávarpa hana;
hefði jafnvel ekki hikað við það,
þó að hún hefði verið eins falleg
og systurnar með speglana. En
hvíti kjóllinn, bláu augun, jarpa
hárið — alt þetta töfraði mig, svo
að eg varð næstum því hræddur.
Eg veit ekki, á hvern hátt það
hefir viljað til, að mig langaði alt í
einu til að kyssa hana.
Gamli kennarinn hans
eftir Edna K. Wooleij.
í stóru sjúkrahúsi í New York
liggur háöldruð kona lílil vexti,
grannholda og' livít fyrir hærum.
Læknarnir segja, að þetta sé henn-
ar síðasta lega. Það lítur ekki út
fyrir, að hún eigi nein skyldmenni
á lifi, og fáa vini á hún. En það
er alt af Ijómandi fallegur, stór,
nýr blómvöndur á horðinu hennar.
Það er auðsjáanlega einhver, sem
enn þá man gömlu kenslukonuna.
Og það er enginn annar en yfir-
lögreglustjórinn í hinni miklu borg.
Fyrstu blómaöskjunum fylgdi bréf,
sem hljóðaði eitthvað á þessa leið:
»Kæra jungfrú E.!------Eg frétti
það rétt núna, að þú værir ein af
sjúklingunum í þessu sjúkrahúsi.
Ef til vill manst þú nú ekki eftir
mér, en eg skal ávalt muna þig.
Eg var nemandi þinn fyrir mörg-
um árum. Eg var óhreinn og illa
til fara, skeytingarlaus og á leið til
að verða mannhrak. Enginn skifti
sér af mér nema til þess að sparka
í mig og hóta að sækja lögregluna,
ef eg hypjaði mig ekki. Eg kunni
hvorki að virða Guð eða menn.
Engum hafði fundist það ómaksins
vert að skilja tilfinningar mínar fyr
en eg kom í skólastofuna þína. Alt,
sem eg er og vona að verða, á eg
þér að þakka. Eg hefi haft marga
kennara og lært margt gott af þeim,
en það varst þú, sem fanst neist-
ann af manngildinu í sál minni;
þú kyntir þann neista og gafst
honum viðhald. Þú lagðir grund-
völl undir sálarþroska minn, kendir
mér að trej'sta á hið góða og virða
sjálfan mig og aðra.
Guð blessi þig!
Villie R,—«
Tárin hrundu ofan fölu, hrukk-
óttu kinnarnar og ofan á hréfið.
Gamla kenslukonan geymir það
undir koddanum; hún er alt af að
þreifa eftir því með hendinni og
þakkar Guði í hvert skifti. Henni
þykir vænt um blómin, en þó
miklu vænna um bréfið.
Mér þætti líklegt, að meðal okkar
væru fleiri, sem hefðu ástæðu til
að senda slíka boðbera þakklætis-
ins til einhvers gamals kennara,
sem hefir unnið samviskusamlega
að heill okkar og bíður einn og
uppgefinn eftir sólarlaginu.