Unga Ísland - 01.04.1916, Blaðsíða 5

tJNGA ÍSLAND
29
sína, »hjúfrið ykkur saman og hafið
hljótt. Þessi fylking getur gengið of-
an á okkur. Þetta eru hermenn og
stór hópur hálfviltra manna«. Alt i
einu setti fuglinn hljóðan. Hann
gléymdi nærri hættunni sem yfir
honum vofði. Svo hljóp hann niður
i hreiðrið og þandi út vængina yfir
ungana sína. »I3etta er voðalegt«,
mælti fuglinn, »eg vildi að enginn sæi
þessa sjón. Parna er komið með þrjá
öbótamenn, sem á að krossfesta«.
Fuglinn þandi út vængina svo að
litlu ungarnirsæu ekkert. Þeir heyrðu
að eins hamarshöggin og kvalavein-
in og tryllingsóp mannfjöldans.
Rauðbryslingurinn gælti nákvæm-
iega að hvað gerðist. Hann gal ekki
horft á annað en þessa þrjá óláns-
sömu menn.
»Ó, hvað mennirnir eru harð-
hrjósta«, mælti hanu og slundi við.
»lJeim nægir ekki að negla þessa
veslinga á krossinn, til að auka kval-
irnar hafa þeir setl þyrnikórónu á
höfuðið á einum þeirra. Eg sé að
þyrnarnir hafa slungist i ennið á
honum, svo að blóðið drýpur niður
um hann. I’ó er þessi maður svo
sakleysislegur. Augnaráð hans er
svo undurmilt, að öllum ætti að
þykja vænt um hann. I5að er eins
og lagt sé i gegnum hjarta mitt, er
eg sé að hann kvelst«.
Illutlekning lilla fuglsins varð enn
meiri með hinum þyrni krýnda
manni.
»Ef eg væri eins sterkur og örn-
inn, skyldi eg draga naglana úr hönd-
um hans og beita klónum minum
á mennina, sem eru að kvelja hann
og reka þá alla á flótta«. Og' er fugl-
inn sá að hlóðið rann niður ennið
á hinum krossfesta, gal hann ekki
lengur haldið kyrru fyrir.
»Þótt eg sé lítill og þróttlítill fugl,
get eg ef til vill eitthvað gert fyrir
þennan hrjáða mann«, hugsaði fugl-
inn. Hann yfirgaf hreiðrið og sveif
í kringum krossinn og hinn kross-
fesla.
Hann sveif nokkrum sinnum í
kringum krossinn. Hann þorði ekki
að koma mjög nærri, því hann var
svo undur máttlítill fugl, og hafði
aldrei þorað að koma nærri manni.
En svo hleypti hann í sig kjarki og
llaug fast að hinum krossfesta og
dró þyrnibrodd úr enni hans.
En um leið og hann gerði það,
féll blóðdropi af hinum krossfesta á
brjóstið á litla fuglinum. Hinn kross-
festi bærði varirnar og hvislaði að
fnglinum: »Fyrir hjartagæsku þina,
skal þér veitast það sem þú og for-
feður þínir hafa sókst eftir frá upp-
liafi veraldarxc.
Þegar fuglinn kom aftur i hrciðrið
sitt, sögðu ungarnir við hann: »Brjóst-
ið á þér er rautt. Eiðrið á bringunni
á þér er rauðara en rósir«.
»Það féll á það blóðdropi af enni
veslings mannsins«, mælti fuglinn.
»Hann hverfur ef eg þvæ mér í
lind eða læk«.
En hvernig sem litli fuglinn bað-
aði sig hvarf ekki rauði liturinn af
brjóstinu á honum.
Og þegar ungarnir hans voru full-
vaxnir voru fjaðrirnar á bringunni
á þeim blóðrauðar, eins og þær eru
á öllum rauðbrystingum enn i dag.
iEskuviðburðir.
Eflir Irwing.
(Frh.) ----
Mér var það fullljóst, að þeirrar
náðar mundi eg ekki verða aðnjót-
andi, fyr en eftir langan kunnings-
skap. En með ráni og gripdeildum
sá eg að mér mundi auðnast það.