Unga Ísland - 01.06.1916, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND.
43
félagsskap kvenna, en hingað til
hafði eg aðeins kynst sveitastúlkun-
um í skóginum, og jafnan stóð mér
virðingarblandinn ótti af velbúnum
konum. Tvær eða þrjár giftar kon-
ur höfðu heyrt til mín á fundinum,
og kom þeim saman um að eg
væri afbragð annara manna, og af-
réðu þvi að koma mér inn i félags-
lifið. Viðkynning þeirra gerði mig
bæði ófeimnari og látprúðari en eg
hafði áður verið. Kvöld eitt heim-
sótti eg eina af þessum konum.
Mér til óvæntrar undrunar mætti
eg þar fallegu stúlkunni bláeygu,
þeirri, sem eg hafði sýnt ókurteis-
ina forðum. Húsfreyjan kynti okkur
hvort öðru, eftir öllum reglum kurt-
eisinnar. Ekki sýndum við nein
merki þess, að hafa sést fyr, nema
hvað við roðnuðum bæði út undir
eyru. Meðan borið var á borð
gekk húsfreyja út til þess að ann-
ast búverk sín.
Aldrei hefi eg verið í vandræða-
legra ástandi á æfi minni. Eg hefði
feginn gefið aleigu mina, til þess að
vera kominn í instu afkima skóg-
anna. Mér fanst eg mega til að af-
saka fyrri ósvífni mina, en eg átti
hvorki tök á orðum né hugsunum.
Ástand mitt versnaði með hverju
augnabliki. Mér lá við að fara eins
að og þegar eg rændi kossinum,
nefnilega að flj'ja burt, en þorði
ekki að róta mér, þvi eg vildi fyrir
hvern mun ná hylli hennar. Eg sá
að henni leið engu betur en mér.
Við það óx mér svo kjarkur, að eg
herti mig upp og gekk til hennar
og sagði: »Eg er í voðalegum
vandræðum, eg get ekki fundið upp
neitt til að segja við þig, viltu ekki
sýna mér meðaumkun og hjálpa
mér«. Hún leit upp hikandi. Feimn-
isbros lék um varirnar, sem gaf til
til kynna skringilegar endurminn-
ingar. Við fórum bæði að hlæja og
eftir það gekk alt vel.
Nokkru siðar mætlumst við aftur
á dansleik. Þar endurnýjaði eg
kunningsskap okkar. Eg reyndi að
sjá hana svo oft sem eg gat, og áð-
ur en eg var nítján ára vorum við
trúlofuð. Eg leitaði eftir samþykkis
móður hennar. Hún var ekkja. Það
leit út fyrir að hún hikaði við að
gefa það. í fljótfærni minni sagði
jeg henni að ekki væri til neins
fyrir hana að ætla sér að standa á
móti giftingu okkar, því ef dóttir
hennar vildi eiga mig, þá giftist eg
henni hvað sem ættmenni hennar
og allur heimurinn segði.
Hún hló og sagði, að eg þyrtti
ekki að taka þetta svona alvarlega,
þvi að hún mundi ekki leggjast á
móti vilja okkar, það eina, sem hún
hefði á móti þessu, væri að eg hefði
ekki elni á að sjá fyrir konu, og að
hún hefði ekkert til að gefa dóttur
sinni. Þessi athugasemd hafði engin
áhrit á mig, eg var borinn á vængj-
um vonarinnar, og hræddist ekkert.
Okkur kom saman um að eg
skyldi halda áfram náminu og fá
leyfi til að flytja mál, svo þegar eg
væri orðinn málfærslumaður, þá
skyldum við halda brúðkaupið.
Eg tók nú aftur til óspiltra mála
við lögfræðisnámið. Eg sökti mér
niður i bækurnar með nýjum á-
huga. Þá fekk eg bréf frá föður
minum. Hann hafði frétt af mér,
og var ánægður með veginn sem eg
hafði valið. En sagði að mig vant-
aði almenna þekkingu. Hann kvaðst
vilja borga kostnaðinn, ef eg vildi
ganga á skóla. Eg fann sjálfur að
mig vantaði menlun, og þetta til-
boð freistaði mín, en á hinn bóg-
iun saknaði eg að hverfa frá fyrir-
ætlun minni. Eg talaði við unnustu
mína um þessa fyrirætlun. Hún