Unga Ísland - 01.07.1916, Blaðsíða 5
UNGA ÍSLAND
53
Alla leiðina var eg að
hugsa um hve gaman væri
að segja konunni minni
þetta, og hvað það mundi
koma henni á óvart, þvi
hvorugt okkar bjóst við
betra, en að eg mundi
eyða peningunum, sem eg
fekk að láni, og koma svo
heim skuldugur.
Eg þarf ekki að lýsa því,
hvað heimkoman var á-
nægjuleg. En eg stældi
Indíána, sem kemur af
veiðum, og er þögull, og
talar ekki um afreksverk
sín lengi fyrst. Konan mín
raðaði snolurlega á borðið
öllu þvi besta sem hún átti.
En eg settist út í horn og
raðaði peningunum á^borð-
skritli sem stóð þar. Pegar
eg var að telja þá, kom
konan mín og spurði mig,
fyrir hvern eg hefði inn-
heimt alla þessa peninga?
»Auðvitað fyrir sjálfan
mig«, sagði eg. Hún horfði
á mig efablandin. Eg reyndi að hafa
vald yfir mér og leika Indiánann,
en tókst það ekki. Tilfinningar mín-
ar urðu mér yfirsterkari. Eg tók
hana i faðm minn hló og dansaði
um alla stofuna. Upp frá þessu
þurftum við aldrei að kvíða skorti.
Endir.
Sannleikurinn er sagna bestur.
(Sönn saga).
Einu sinni var ferðamannalest
(Karavani) að ferðast um hina miklu
eyðimörku Sahara i Afríku. Úlfald-
arnir voru orðnir þreytlir og þyrsl-
3. myncl.
ir og teygðu höfuðin í áttina til
næsta grashólma, sem þeir vissu að
var í nánd. Þegar þangað kom, var
flutningurinn tekinn af þeim og þeim
slept. Grashólmi þessi var óbygður.
Ferðamennirnir voru sofnaðir.
Ekkert rauf hina miklu þögn er
hvíldi yfir öllu. Alt i einu heyrðist
hávaði. Ferðamennirnir þutu upp,
en er þeir komu í tjaldsdyrnar mættu
þeim siðskeggjaðir og illilegir menn
á hvítum kyrtlum. Þetta voru eyði-
m er k u r r æn i ng j ar.
Þeir neyddu ferðamennina til að
láta af hendi alt fémætt.
Drengur nokkur var með kaup-
mönnunum. Hann létu þeir í fyrstu
hlutlausann.
Loks gekk einn að honum og