Unga Ísland - 01.08.1916, Blaðsíða 4

60
UNGA ÍSLAND
fer að geta lesið fyrir mig áður
langt líður«.
Midas konungur var svo hrifinn
af gæfu sinni, að honum fanst að
höllin ekki rúmaði sig lengur. Hann
hljóp því niður stigann. Bros lék
um varir konungs, þegar hann sá
að handriðið varð að skýru gulli,
þegar hann færði hendina eftir því.
Hann lyfti hurðarlokunni (hún hafði
verið úr kopar, en var nú gull) og
og gekk út i garðinn.
Ótal rósir stóðu hér í fullum hlóma.
Unaðssælan ilm lagði af þeim i
morgunblænum. Það var hin feg-
ursta sjón að sjá þær roðna dögg-
votar við sólarylinn. Þær voru í-
mynd hreinleikans og sakleysisins.
En Midas kunni ráð til að gera
þær langtum dýrmælari, en nokkur
blóm höfðu nokkurn tíma verið að
hans dómi. Hann lagði mikið á sig
að breyta þeim öllum í gull með
töfrasnertingunni. Óþreytandi gekk
hann frá einu blóminu að öðru,
þangað til hver einasta blómkróna,
blöðin, leggirnir, jafnvel skordýrin
á milli blaðanna, alt var orðið að
glerhörðu glóandi gulli.
Um það hil að þessu góða morg-
unverki var lokið, var kallað á
Midas konung lil morgunverðar.
Morgunloftið og hreyfingin hafði
gefið honum ágæla matarlyst, svo
að hann ílýtti sér inn í höllina aftur.
Eg veit ekki almennilega hvernig
vanalegur konungs morgunverður
hefir verið á þeim dögum, og eg
má ekki vera að hælta við söguna,
til að grafast eftir því.
Eflir því sem eg ímynda mér,
hefir það þennan morguninn verið
hrennheitt brauð, nokkrir lillir fall-
egir lækjasilungar, steiktar kartöfl-
ur, ný soðin egg og kaffi handa
kongi sjálfum, og brauð og mjólk
i skál handa Gullbrá dóltur hans.
Að minsta kosti er þetta morgun-
verður, sem hverjum konungi er
hoðlegur, og hvort sem Midas kon-
ungur hefir nú hafl þetta eða ekki,
þá hefir hann að minsta kosti ekki
haft neitt betra.
Gullbrá litla hafði ekki sést enn
þá, svo að kóngur sendi eftir henni;
hann seltisl nú við borðið og beið
dóltur sinnar. Það mátti Midas eiga
að hann elskaði dóttur sína. Þenn-
an morgun elskaði hann hana meira
en nokkru sinni fyr, vegna gæfunn-
ar sem honum hafði hlolnast. Ekki
leið á löngu fyr en konungur heyrði
hana koma hágrátandi. Þetla kom
flatt upp á konung, því Gullhrá var
það glaðlyndasla barn, sem noklc-
urntíma liefir leikið sér um sólbjart-
an sumardag, og ekki feldi hún
Jleiri tár á tólf mánuðum en kom-
ast mundi í fingurhjörg. Þegar
ar Midas heyrði grátinn, þá hugsaði
hann sér að koma henni í betra
skap, hann seildist yfir borðið og
snerti skálina hennar (hún var úr
postulíni og fallegar myndir alt í
kring) og breytti henni í glóandi
gull. Dyrnar opnuðust og Gullbrá
kom i Ijós; hún hélt svuntunni upp
að augunum, og ætlaði að springa
af ekka. (Frh.).
Rauður.
Á bæ einuni i Borgarfirði var
rauður heslur, sem notaður var til
aksturs. Bauður var stór og sterk-
ur og þótti ágætur til þessa slarfa.
Eitt sinn var hann lánaður i vega-
vinnu yfir sumartimann. — Verk-
stjórinn kunni vel við Bauð. Hann
var duglegur og þægur við vinnuna.