Unga Ísland - 01.09.1916, Blaðsíða 2
66
UNGA lSLAND
greitt færi gafsl að koma orðsending-
unum skjótt og skilvíslega.
Á landi fara pósttlulningar fram á
járnbrautarvögnum og bifreiðum, þar
sem við verður komið, eða þá á
hestum, eins og hér á íslandi, og í
heitu löndunum á múlösnum, fílum
og úlföldum. Stundum verða gang-
andi menn að bera lfutninginn og er
það allílt hér á landi á velrardag þar
sem snjóþungt er eða hestum verður
ekki við komið.
Þá má einnig nefna póstflulning í
loftinu. Síðan menn lærðu fluglistina
hafa verið teknir upp póslflutningar
milli einstöku staða á loftförum og
llugvélum. t*ó eru þesskonar pósl-
ferðir enn þá meir framdar lil frægð-
ar og af nýungagirni, en lil gagns-
muna, enda hefir slyrjöldin mikla
mjög úr þeim dregið, því að stór-
þjóðirnar þurfa flugvéla sinna með
við hernaðinn. — Altítt er að nota
dúfur lil þess að flylja bréf eða skeyti
milli fjarlægra slaða. Þarf þá að taka
bréfdúfurnar úr átthögum þeirra og
hafa þær þangað, sem skeylið á frá
að sendast. Skeylið er vaflð saman
og fest við stél dúfunnar, eða um
háls henni, og síðan er henni slept.
Flýgur hún þá rakleitt heim lii sín.
Hér sjáið þér mynd af einkenni-
legum póstflutningi á Indlandi. Póst-
flutningur fer þar fram á margvís-
legan hált, þvi að landið er lurðu-
lega stórl og landshættir og menning
næsta breytileg. Búa þar margar
þjóðir og ólíkar, svo að alls eru þar
talaðar nær tvö hundruð tungur. Um
fjölbygðustu liéruðin liggja járnbrautir
og akvegir, en á öðrum slöðum eru
óruddar eyðimerkur og illkleif fjöll
yfir að fara. Verður þar margur far-
artálmi: óargadýr, sligamenn, felli-
byljir með þrumum og eldingum,
drepsóttir, skriðuhlaup og vatnsföll.
Á slikum háskaslóðum kemur sér
betur, að póstarnir sé ráðsnjallir
menn og öruggir að hreysti og harð-
fengi.
Póstar þessir eru kallaðir »hlaup-
arar«. I5eir eru klæddir hvítum baðtn-
ullarfötum, sem ná niður undir liné.
Rauðan dúk hafa þeir bundinn að
liöfði sér, girtir leðurbelli. l5eir fara
oflast fleiri en einn saman og ber þá
annar póslsekkinn, ef tveir eru sam-
an og lílið er um ílutning, en hinn
hefir reiddan brand um öxl til þess
að verjast villidýrum og ránsmönn-
um. Oflast eru þó báðir eða allir
vopnaðir og liafa spjót á bambus-
sköftum. Festa þeir sekkinn við skaft-
ið og reiða um öxl sér, en á neðri
enda skaftsins eru dynbjöllur og trúir
alþýða, að hljómurinn l'æli á burt
illa anda og óarga-dýr.
»Hlauparar« bera oft sexfjórðunga
bagga og fara þingmannaleið á dag.
Stundum annast konur bréfalntrð-
inn. Er í frásögur færl um gamla
konu, sem liafði annast bréfaburð
um bygðarlag nokkurt um lullugu
ár. Hún kunni livorki að lesa né
skrifa, en þegar hún tók við bréfi
Iét hún lesa fyrir sig nafn og heim-
ilisfang viðtakanda og brást aldrei,
að hún kæmi því til skila.
Sumslaðar er póstfarangur lluttur
á fílum. Ivoma þeir einkum að góðu
haldi í blautum og mýrlendum hér-
uðum, en þau eru víða, og verða
pósthúsin að slanda á stólpum. Fíl-
arnir ösla furðuvel yfir fen og flóa,
þóll þeir séu býsna skrokkþungir. —
Á myndinni sjásl tveir »blauparar«
og fara þeir með fíl fram hjá liöll
nokkurri. Fíllinn ber stóra körfu á
baki sér og framan undir henni húkir
maður sá, er fílnum sljórnar.
Ofl ráðast sligamenn á póstana og
ræna þá fé og fjörvi, ef þeir fá við
komið. Slundum ráðast og illvirkjar
á pósthús á afskeklum slöðum og