Unga Ísland - 01.09.1916, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
67
ræna þau. Endrum og sinnum falla
skriður á »lilauparana« og verða
þeim að bana. Víða er óheilnæmt
loft, svo að póstarnir fá hitasótt og
bíða aldurtila og sumir týnast í ó-
færum vatnsföllum. Mörgum verða
villidýr að fjörlesli. Má af þessu sjá,
að ekki muni tekið út með sældinni
að hafa á hendi póstflutninga á Ind-
landi.
Ýmsar þjóðsagnir
um
orsakir jarðskjálfta.
halda að jarðskjálftar komi af því,
að stjarna detti ofan í hafið og or-
saki svo mikinn öldugang, að jörðin
hreyfist.
I Mexikó fara mæður með börn
sín út úr húsum sinum, þegar jarð-
skjálfti kemur, og segja: »Hræring
jarðarinnar láli ykkur vaxa og verða
slerk«.
Sumar Síberíuþjóðir trúa því að
guð þeirra aki í sleða með liundum
fyrir yfir jörðina. En þegar liund-
arnir stansa og hrisla af sér snjóinn,
verði jarðskjálfti. G. D.
Foin-íslendingar og Norðmenn
gerðu sér þessa hugmynd um or-
sakir jarðskjálfla: Loki Laufeyjarson
var einn af Ásum. Hann var slægur
og illur, og gerði goðunum alt til
meins, sem hann gat. Goðin urðu
honum því reið, tóku liann og bundu
hann í helli nokkrum, og festu eitur-
orm í loftið upp yfir honum svo að
eilrið skyldi drjúpa í andlil hans.
En kona Loka, Sigyn að nafni, liélt
skál undir eilurdropunum. Þegar skál-
in var full, helti Sigyn eitrinu úr
henni, en á meðan draup eitrið á
andlit Loka, brautst hann þá um á
hæl og linakka, svo að öll jörðin
skalf. Og það kölluðu fornmenn jarð-
skjálfta.
Þegar jarðskjálfti verður í Japan,
segja Japanar: »Nú hefir livalur synt
undir landið okkar«. En Kínverjar
halda að jarðskjálfti staíl af því, að
ógnar-slór mús í undirheimum nagi
jörðina svo hún liristist.
Indverjar lialda að fí 11, sem stend-
ur á skjaldböku, haldi jörðunni uppi
og þegar skjaldbakan syndir í sjón-
um verði jarðskjálfti.
Sumar svertingjaþjóðir í Afríku
Gullna snertingin.
Eftir Ilaw Thorne.
Frh. ----
»Hvað gengur á, ungfrú lilla«, sagði
Midas, »komdu og segðu mér hvað
liefir angrað þig á þessum inndæla
morgni«.
Gullbrá tók ekki svuntuna frá aug-
unum, en liún rélti liöndina að pabba
sínum og sýndi honum eina af rós-
unum, sem liann var nýbúinn að
ummynda.
»Yndislegl«, kallaði hann upp,
»hvað er það við þessa dýrðlegu gull-
rós, sem kemur þér til að grála?«
»Æ, elsku pabbi minn«, sagði barn-
ið milli gráthviðanna, »hún er ekki
falleg, hún er það ljótasla blóm, sem
nokkurn tíma hefir sprotlið á jörð-
unni. Þegar eg var búin að klæða
mig, hljóp eg strax ofan í garðinn,
til að tína nokkrar rósir lianda þér,
því eg veit þér þykir vænt um þær,
og vænna þegar litla stúlkan þín hefir
tínt þær. En ó, ó, pabbi minn, hvað
heldurðu eg hafi séð, það er búið að
skemma þær allar, þær eru allar
fölnaðar, margular á litinn, blessaðar
fallegu rósirnar mínar, það er engin