Unga Ísland - 01.09.1916, Blaðsíða 4

68
UNGA ÍSLAND
lykt af þeim lengur; af hverju ætli
þetla sé, pabbi?«
Midas fyrirvarð sig að játa, að
hann væri valdur að þessari breyt-
ingu, sem angraði hana svona mikið.
»Eisku litla stúlkan mín, vertu ekki
að gráta út af þessu, sestu niður og
borðu brauðið þitt og mjólkina. Þú
kemst að raun um, að vandalítið er
að liafa skifti á þessari gullrós (sem
endist í hundrað ár) og reglulegri
rós, sem visnar á einum degi«.
»Eg kæri mig ekki um svona rósir«,
sagði Gullbrá og lienti henni fyrir-
litlega frá sér, »það er engin lykl af
henni, og glerhörð hlöðin á henni
rífa mig í neíið«.
Litla stúlkan sellist nú við borðið,
en hún var svo sokkin niður í harrna
sína, að hún tók ekki eftir hvernig
skálin liennar var orðin. Það hefir
líklega verið hepni, því hún var vön
að liafa gaman af að skoða mynd-
irnar á lienni, húsin og trén og
margl íleira. Það var nú alt liorfið,
og ekkert að sjá nema gulan málminn.
Midas helti nú kaffi í bollann sinn.
Úr livaða efni sem kannan hefir
verið, þegar hann tók hana, þá var
hún orðin að gulli, þegar hann selti
liana frá sér. Honum dalt í hug að
það mnndi verða kallaður ofiátungs-
skapur af sér, sem væri vanur að
hafa all óbrolið, að vera alt í einu
lekinn upp á að nola gullborðbúnað.
Honum fansl það mundi líka verða
nokkuð örðugt fyrir sig að varðveila
alla þessa dýrgripi, ekki mundi nú
óhæll lengur að geyma þá í skápn-
um og eldhúsinu eins og að undan-
förnu. í þessum hugsunum lók liann
kaffi upp í skeiðina, har liana upp
að vörunum og saup úr lienni. En
hill varð honum við, þegar kaffið
snerti varir hans, því það hafði á
vetfangi hreyst í hráðið gull, sem
harðnaði svo og varð að gullmola.
»Æ, æ«, sagði Midas konungur.
»Hvað gengur að þér, pabbi minn?«
sagði Gullbrá, og starði á hann lár-
votum augunum.
»Ekkert, barn, ekkert. Borðaðu
mjólkina þína, áður en hún verður
alveg köld«. Hann tók einn af fallegu
litlu silungunum upp á diskinn sinn
og snerti hann með fingrinum, eins
og hann væri að vita, hvernig liann
væri viðkomu. Sér til skelfingar sá
hann, að á diskinum var ekki lengur
fallegur steiktur silungur, heldur gull-
fiskur. Þetla var þó ekki gullíiskur
eins og menn hafa á vatnsflöskum á
borði. Nei, það var reglulegur málm-
fiskur, sem leit út eins og hann hefði
verið liaglega gerður af bestu gull-
smiðunum í lieiminum. Litlu beinin
í honum voru nú orðin að gullvír.
Uggarnir og sporðurinn voru orðnir
að gulltöflum, og þarna var farið
eftir gall'alinn. Þelta var Ijómandi
eflirlíking af faltega steiktum silungi,
gerð úr málmi. Hagleiks smíði, eins
og þið gelið ímyndað ykkur. En
Midas konungur liefði nú samt held-
ur viljað liafa virkilegan fisk á disk-
inum sínum, en þessa nákvæmu efl-
irlíkingu.
»Eg sé annars ekki fram á að mér
gangi vel að ela morgunmatinn«,
sagði hann við sjálfan sig.
Hann tók nú rjúkandi heita köku
af diskinutn, en ekki hafði liann
brotið hana fyr en fannhvítt hveitið
varð gult eins og maís-mél.
Sannast að segja hefði Midas kon-
ungur þakkað guði fyrir, ef þetla
liefði verið virkileg maís-kaka, en
því var ekki að heilsa, þungi hennar
og þéttleiki sannfærði liann um, að
hún væri orðin að gulli. 1 örvænt-
ingu sinni þreif hann egg, en á vet-
fangi breyllist það alveg eins og sil-
ungurinn og kakan höfðu gerl. Það
hefði mált ímynda sér, að þetta egg