Unga Ísland - 01.09.1916, Blaðsíða 6

70
UNGA ÍSLAND
virl hann fyrir sór, en sagði svo:
»Mér líst vel á þig«, og hann gekk
til Brands. »Mér lísl vel á þig, eg
ælla að kalla þig Rauðkoll vegna
háralitsins. Hefiðu nokkuð á móti
því að eg kalli þig það?«
Það voru þessir eiginleikar drengs-
ins, sem komu mönnum oft í vand-
ræði. Hann hafði það til, að stara
lengi á ókunnuga menn og gefa þeim
svo auknefni umsvifalaust, og það
var þá svo sem auðvitað að nafnið
varð viðloða — en enginn gat fengið
hann ofan af þessum vana.
Ef Villi Vinkí veilli manni ein-
hverjum sérstaka athygli, þá var sá
maður öfundaður af öllum, því að
Villi Vinkí var eftirlæti allra. Þó var
hann ekki beint fríður. Hann var
freknóttur í andliti og búlduleilur og
fótleggirnir á honum voru oflast risp-
aðir, og hann hafði lieimtað, að gul-
hjarla hárið, sem áður féll á lierðar
niður, væri klipt af eins og á full-
orðnu hermönnunum. — »Eg vil liafa
snoðkoll eins og Tómas undirforingi«,
sagði hann, og svo varð það að vera
þó að móður hans væri það þvert
um geð.
Þrem vikum eftir að Villi Vinkí
lcomst í vináltu við Rauðkoll, komst
hann að einu furðulegu atviki, sem
var alveg ofvaxið skilningi hans. Þeir
voru orðnir meslu vinir og Rauð-
kollur lofaði honum að bera stóra
sverðið silt, sem var reyndar eins
langt og Villi Vinkí sjálfur. Hann
liafði líka lofað að gefa honum dá-
lílinn roltuhund1), og svo lofaði hann
honum all af að liorfa á þá dýrðlegu
athöfn þegar hann rakaði sig. Nei,
meira að segja, hann sagði að Villi
Vinkí, mundi eignast með tímanum
bauk með gljáandi hnífum, sápu-
bauk úr silfri og skeggbursta með
silfur handfangi. Og í augum Villa
var enginn, að undanteknum
föður hans, eins göfugur og mikill
maður og Rauðkollur með stóru
heiðurspeningana á brjóstinu. Hvernig
gat þá staðið á því, að Rauðkollur
liefði þann kveifarlega veikleika, að
kyssa — að vera að k}fssa fullorðna
stúlku, hana ungfrú Aldísi. Þetta
hafði hann séð einn morguninn á
útreið, en svo mikið snyrtimenni var
hann að hann sneri strax við og
sagði fylgdarmanni sínum að snúa
aftur, svo að hann sæi það ekki
líka. Hann var vanur að trúa föður
sínum fyrir öllum vandamálum, en
hann fann ósjálfrátt, að þessu var
þannig varið, að hann varð fyrst að
trúa Rauðkoll sjálfum fyrir þvi. Svo
var það einn morgun snemma, að
hann slóð fyrir útan hús Rauðkolls
og kallaði: »Rauðkollur! eg vil fá að
tala við þig«. »Komdu inn, stúfurinn«,
sagði Rauðkollur, er sat að morgun-
verði með hundum sinum. »Hvaða
skömm liefirðu nú gert af þér?« Villi
Vinkí hafði enga verulega skömm
gert af sér í 3 daga, og það var sá
lengsli tími, sem hann liafði gelað
setið á slrák sínum. »Eg hef ekkerl
ill gert af mér«, sagði hann og hnipr-
aði sig saman á stól. Hann huldi
freknótta nefið í tebollanum og skaul
augunum út undan brúninni og sagði:
»Heyrðu, Rauðkollur, er það sæmi-
legt, að kyssa fullorðnar slúlkur«.
»Hvað þá! Þú ætlar að byrja snemma.
Hver er það, sem þig langar til að
kyssa?« »Engin«, sagði Villi Vinkí.
»Hún mamma mundi einlægt vera
að kyssa mig, ef eg ekki hindraði
það. En, ef það er nú ekki rélt, því
varst þú þá að kyssa liana Aldísi —
fullorðna stúlku! — í gærmorgun
niðri við skurðinn«. Rauðkollur
hniklaði brýrnar. Hann og Aldís
höíðu lagt kapp á, að halda leyndri
trúlofun sinni i hálfan mánuð. —
í) Mjög líiið hundakyn.