Unga Ísland - 01.10.1916, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND.
75
blikinu, þegar varir Midasar snertu
enni Gullbrár. Inndæla blómlega and-
litið, sem liafði verið svo fult ástúðar,
það var nú orðið gul-gljáandi, með
gul tárin storknuð á kinnunum. Hár-
lokkarnir höfðu fengið sama litinn.
Litli mjúki og liðugi kroppurinn varð
harður og ósveigjanlegur í faðmi föð-
ur hennar.
Þvilík ógurleg hörmung. Þarna stóð
hún, litla fórnarlambið ágirndarinnar
óseðjandi. Hún var ekki lengur lif-
andi barn, hún var líkneskja úr gulli.
Þarna stóð hún með ástríku spyrj-
andi augnaráði. Angist og meðaumkun
höfðu harnað í andlitinu. Það var
hin fegursta og ógurlegasta sjón, sem
dauðlegl auga heíir litið. Þarna var
óbreyttur svipur Gullbrár með öllum
einkennum; jafnvel litla péturssporið
hélt sér í gyltu hökunni. Því átakan-
legri, sem líkingin var, því hörmu-
legri var angist föðurins, þar sem
hann starði á gull-líkneskjuna. Hún
var nú það eina sem hann átti í stað
dóttur sinnar. Það hafði verið uppá-
halds orðtak Midasar, þegar hann
var sem hrifnastur af dóttur sinni, að
hún væri verð jafnvægis síns .af gulli.
Nú hafði þetta komið fram bókstaf-
lega. Nú sá hann það Ioks um seinan,
að lilýja viðkvæma hjartað, sem hafði
elskað hann, var óendanlega mikið
meira virði, en all það gull, sem
hægt er að lilaða upp milli himins
og jarðar.
Það yrði of sorgleg saga, ef reynt
yrði að lýsa Midasi í ofurmegni sorg-
arinnar, hann gat hvorki þolað að
horfa á Gullbrá, eða líta af henni.
Hann trúði ekki, að hún gæti verið
orðin að gulli, þegar hann horfði
ekki á hana, en svo gægðist hann
aftur með hálfum huga. Þarna stóð
hún litla dýrðlega myndin, með gul
tárin á gulum kinnunum. Augnaráðið
var svo fult af ástúð og meðauinkun,
að það virtist eins og það mundi þá
og þegar bræða gullið og breyta því
aftur í mannlegt hold.
En þetta gat auðvitað ekki átt sér
stað. Það eina, sem Midas gat gert,
var að naga sig í handarbökin og
óska, að hann væri snauðastur allra
manna, og gæti keypt fyrir alt gullið
sitt svolítinn roða í kinnarnar á ást-
kæra barninu sínu. —
Þegar Midas engdist þarna í lijarta-
sorg sinni, þá stóð alt í einu ókunnur
maður við dyrnar. Midas beygði höf-
uðið þegjandi, því að hann þekti
aftur gestinn frá deginúm á undan.
Bros Iék enn um andlit hans, og slóð
birta af um alt herbergið, svo að glóði
af Gullbrá og öðru því er Midas hafði
breytt í gull.
»Jæja Midas vinur«, sagði gestur-
inn, »hvernig líkar þér við nýja eig-
inleikann þinn?«
Midas hristi höfuðið.
»Eg er mjög óhamingjusamur«,
sagði hann.
»Getur það verið. Hvernig stendur
á því. Heíi eg ekki efnt loforð mitt
dyggilega. Hefur þú ekki alt, sem
hjarta þitt þráir?«
»Gullið er ekki einhlítt. Og eg hefi
mist það, sem eg unni mesl«.
»Svo þú hefir gert nj'ja uppgötvun
síðan í gær«, sagði gesturinn. »Lát-
uin okkur sjá. Hvort heldur þú að
sé meira virði guilgerðar-hæfileikinn
eða glas af vatni?«
»Ó, blessað vatnið«, sagði Midas,
»aldrei framar kælir það sviðna tungu
mina«.
»Gullgerðar-hæfileikinn eða brauð-
molinn?«, sagði gesturinn.
»Ó, biti af brauði er meira verður
en alt gull heimsins«.
»Gullgerðar-hæfileikinn eða Gullbrá
dóttir þín, eins og hún var fyrir
klukkutíma heit og mjúk og full af
ást til þín?« sagði gesturinn.