Unga Ísland - 01.10.1916, Blaðsíða 6

78
UNGA ÍSLAND
viku fóður handa öllum hestunum.
Skyndileg og hörð var hegningin —
heiðursmerkið tekið af honum — og
það sem verra var — hann var lok-
aður inni. Hann mátti reyndar vera
hvar sem hann vildi í húsinu og líka
uppi á veggsvölunum, það er að segja
meðan hann sá ekki föður sinn ná-
lægt. Honum leið illa í þessum kring-
umstæðum og hann grét lengi fyrst.
Rauðkollur kom um kvöldið til að
hugga hann. »Eg er hegningarfangi«,
sagði Villi hryggur, »og má víst ekki
lala við þig«.
Snemma næsta morgun klifraði
hann upp á þakið á húsinu. — Það
var þó ekki bannað — og sá Aldísi
ríðandi álengdar. »Hvað ertu að
fara?« kallaði Villi. »Yfir árfarveginn«
sagði Aldís og þeysti fram hjá. Stöðv-
ar 195. hersveitarinnar voru takmark-
aðar á annan veginn af þessari á,
sem á veturna þornaði upp, svo hægt
var að ganga þurrum fótum yfir. En
frá því Villi mundi eftir, liafði hon-
um verið stranglega bannað að fara
yfir — og hann Rauðkollur. — Þessi
nærri þvi almátlugi Rauðkollur hafði
jafnvel aldrei stigið fæti sínum hinu-
megin árinnar. Villi hafði líka lesið
i stórri blárri bók um álfinn og kóngs-
dótturina, inestu undra sögu, þar sem
álfarnir voru altaf að hrekkja börn-
in, þangað lil þeir gerðu þau seinast
að álfum og tældu svo kóngsdóttur-
ina í þokkabót. Jafnan síðan liafði
hann haldið að álfarnir væru liinu
megin við ána, undir svörtu og rauðu
hæðunum þar, og allir höfðu lika
sagt honum, að þar bjTggju vondu
mennirnir. Jafnvel í húsi föður lians
var límdur blár pappír á neðstu rúð-
urnar, til þess að vondu mennirnir
gætu ekki miðað byssunum sínum
beint í höfuðið á neinum inn i gegn
um gluggana. Og þarna var nú hún
Aldís eign Rauðkolls, að þjóta út í
bannaða ófæru. Og hvað ætli Rauð-
kollur segði nú, ef eitlhvert óhapp
kæmi fyrir. Ef þeir nú færu burt
með hana eins og kóngsdótturina.
Heima var alt hljótt. Villi fór að
hugsa um, hvað það stundum gat
komið sér illa, að loka menn inni,
þó það væri ekki nema litlir drengir
— og svo um reiði föður síns — og
svo — og svo stökk hann niður i
garðinn — braust úr fangelsinu og
það var stæðsti glæpur, sem hann
gat hugsað sér — því hann vissi vel,
að hann átti skilið, að vera lokaður
inni.
Sólin var nýkomin upp — og skugg-
inn hans gerði langa svarla rák í
garðinum — þar sem hann gekk að
hesthúsinu til að ná í hestinn sinn.
Alt var svo hljótl — honum fanst
eins og öll náttúran hefði verið beðin
að stansa við, til að horfa á stroku-
manninn. Hestahirðirinn fekk honum
hestinn — og Villi sagði, að hann
ætlaði lil Rauðkolls og reið á stað á
hægu brokki fram á blómum vafða
bakka árinnar. Svo sneri hann upp
á veginn og reið all hvað af tók fram
með árfarveginum. En smá-hesturinn
hans hafði ekki mikið að segja á
móti stóra gæðingnum hennar Aldísar,
enda var hún langt á undan og var
komin fram lijá hermannaskálanum
áður en hermennirnir komu á fætur,
og var komin langt fram á grá-
mórauðan árfarveginn, þegar Villi var
að fara fram hjá seinustu bústöðum
hermannanna á Breska Indlandi. —
Hann lá altaf fram á makkann og
þeysti eins og hesturinn gat hlaupið
— áfram — áfram — og sá Aldísi i
fjarska komna langt yfir á steinótta
slétluna hinumegin.
Það var svo augljóst hvað hún var
að gera. Rauðkollur hafði nefnilega
sagt henni kvöldinu áður, að hún
mætti ekki liætta sér yfir í löndin