Unga Ísland - 01.11.1916, Blaðsíða 2
82
UNGA ÍSLAND
en að vera vel búin út í slíkar lang-
ferðir.
Vegagerð er svo sem engin í land-
inu og árnar ekki brúaðar annan
veg en svo, að stórt tré er lagt yfir
og ganga menn svo eftir trénu, eins
og sést á myndinni.
Flutningana annast Blámenn og er
dugnaði þeirra og trúmensku við
brugðið.
IV.
S/. Kilda heitir lítil ey fyrir vestur-
urströnd Skotlands. Liggur hún nær
fimmtán vikur sjávar undan landi.
Hún er sæbrött, grýtt og hrjóstrug,
fuglabjörg víða með sjó. Eyjarskeggj-
ar eru um 80 talsins og búa í sextán
smábæjum. Um 'hásumarið koma
þangað skip tvisvar eða þrisvar sinn-
um og flytja póst til eyjarskeggja, en
annan tima árs hafa þeir engin skifti
við land, nema þegar síldarskip frá
Aberdeen (lítilli borg á Skotlandi)
koma þangað einstaka sinnum.
Eyjarskeggjar koma pósti frá sér á
eigin spýtur með líkum hætti, sem
fyrr var á drepið, að Vestmannaeyja-
búar hefði gert til skamms tíina. —
Þeir setja bréfin og burðareyri í
sterkan blikkbauk, binda við bann
belg eða byðu úr sauðskinni og festa
við bréfspjald, sem á er skorið: »St.
Kilda-póstur. Opnið!«. Þessu er svo
varpað út í sjó, þegar vindur stend-
ur af eynni á land. í bráðum norð-
veslan görðum berst póstflulningur-
inn að landi á tveim sólarhringum,
en oft eru bréfin meira eða minna
skeind af sævardrifi. En skilvíslega
er bréfunum ráðstafað þegar þau
finnast.
Það er uppi fótur og fit í eynni
þegar skip ber þar að landi. »Póst-
meistarinn« er önnum kafinn í kytru
sinni svo sem eina klukkustund að
taka við bréfum eyjarskeggja, líma á
þau frimerkin og selja á þau póst-
stimpilinn. Pykir mörgum varið í að
eiga frímerki með póststimpli »St.
Kilda«, sakir þess, hve þau eru fágæt.
D. S.
Sí
Gullna snertingin.
Eftir Haw Thorne.
Frh. ----
»En! En! púlf! púff«, sagði Midas
konungur og saup hveljur í valninu;
»þelta er sannarlega hressandi; eg
held að þetta óeðli hafi hlotið að
skolast af mér. En nú verð eg að
fylla könnuna«.
En hvað það hoppaði i bonum
hjartað, þegar hann sökli henni í
vatnið og sá að hún breyttisl úr gulli
og varð að sömu góðu og heiðarlegu
leirkrukkunni, sem hún hafði verið
áður, en hann hafði snert hana. Hann
fann líka breylingu innan í sjálfum
sér. Einhver kuldi og harka og þungi
virtist hafa gengið út af honum. Það
var víst enginn vafi á því, að sell-
urnar í hjartanu hans höfðu smá-
saman verið að missa alt mannlegt
eð'i og breytast í skynlausan málm;
en nú höfðu þær mýkst aftur og
orðið að mannlegu holdi.
Midas sá fjólu á lækjarbakkanum.
Hann rétti út hendina og kom við
liana. Hann réð sér ekki fyrir gleði,
þegar hann sá, að hún liafði ekki
gulnað upp, lieldur hélt fagurbláa
litnum sínum ólireyttum. Það var
auðséð, að gullgerðareðlið hafði yfir-
gefið hann,
Midas flýtti sér heim að höllinni.
Eg býst við, að þjónarnir bafi orðið
forviða, þegar þeir sáu sjálfan kon-
unginn rogast lieim með slóra könnu
fulla af vatni og gæla þess vandlega,
að missa ekki dropa niður. En þelta
vatn átti að þvo burlu afleiðingarnar