Unga Ísland - 01.11.1916, Blaðsíða 2

Unga Ísland - 01.11.1916, Blaðsíða 2
82 UNGA ÍSLAND en að vera vel búin út í slíkar lang- ferðir. Vegagerð er svo sem engin í land- inu og árnar ekki brúaðar annan veg en svo, að stórt tré er lagt yfir og ganga menn svo eftir trénu, eins og sést á myndinni. Flutningana annast Blámenn og er dugnaði þeirra og trúmensku við brugðið. IV. S/. Kilda heitir lítil ey fyrir vestur- urströnd Skotlands. Liggur hún nær fimmtán vikur sjávar undan landi. Hún er sæbrött, grýtt og hrjóstrug, fuglabjörg víða með sjó. Eyjarskeggj- ar eru um 80 talsins og búa í sextán smábæjum. Um 'hásumarið koma þangað skip tvisvar eða þrisvar sinn- um og flytja póst til eyjarskeggja, en annan tima árs hafa þeir engin skifti við land, nema þegar síldarskip frá Aberdeen (lítilli borg á Skotlandi) koma þangað einstaka sinnum. Eyjarskeggjar koma pósti frá sér á eigin spýtur með líkum hætti, sem fyrr var á drepið, að Vestmannaeyja- búar hefði gert til skamms tíina. — Þeir setja bréfin og burðareyri í sterkan blikkbauk, binda við bann belg eða byðu úr sauðskinni og festa við bréfspjald, sem á er skorið: »St. Kilda-póstur. Opnið!«. Þessu er svo varpað út í sjó, þegar vindur stend- ur af eynni á land. í bráðum norð- veslan görðum berst póstflulningur- inn að landi á tveim sólarhringum, en oft eru bréfin meira eða minna skeind af sævardrifi. En skilvíslega er bréfunum ráðstafað þegar þau finnast. Það er uppi fótur og fit í eynni þegar skip ber þar að landi. »Póst- meistarinn« er önnum kafinn í kytru sinni svo sem eina klukkustund að taka við bréfum eyjarskeggja, líma á þau frimerkin og selja á þau póst- stimpilinn. Pykir mörgum varið í að eiga frímerki með póststimpli »St. Kilda«, sakir þess, hve þau eru fágæt. D. S. Sí Gullna snertingin. Eftir Haw Thorne. Frh. ---- »En! En! púlf! púff«, sagði Midas konungur og saup hveljur í valninu; »þelta er sannarlega hressandi; eg held að þetta óeðli hafi hlotið að skolast af mér. En nú verð eg að fylla könnuna«. En hvað það hoppaði i bonum hjartað, þegar hann sökli henni í vatnið og sá að hún breyttisl úr gulli og varð að sömu góðu og heiðarlegu leirkrukkunni, sem hún hafði verið áður, en hann hafði snert hana. Hann fann líka breylingu innan í sjálfum sér. Einhver kuldi og harka og þungi virtist hafa gengið út af honum. Það var víst enginn vafi á því, að sell- urnar í hjartanu hans höfðu smá- saman verið að missa alt mannlegt eð'i og breytast í skynlausan málm; en nú höfðu þær mýkst aftur og orðið að mannlegu holdi. Midas sá fjólu á lækjarbakkanum. Hann rétti út hendina og kom við liana. Hann réð sér ekki fyrir gleði, þegar hann sá, að hún liafði ekki gulnað upp, lieldur hélt fagurbláa litnum sínum ólireyttum. Það var auðséð, að gullgerðareðlið hafði yfir- gefið hann, Midas flýtti sér heim að höllinni. Eg býst við, að þjónarnir bafi orðið forviða, þegar þeir sáu sjálfan kon- unginn rogast lieim með slóra könnu fulla af vatni og gæla þess vandlega, að missa ekki dropa niður. En þelta vatn átti að þvo burlu afleiðingarnar

x

Unga Ísland

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Unga Ísland
https://timarit.is/publication/894

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.