Unga Ísland - 01.11.1916, Síða 6
86
UNGA ÍSLAND
ar, ef við gerum honum nokkurt
mein«. Sá sem þetta sagði hét Chu-
hamed og hafði um eitt skeið verið
hestasveinn föður Villa. — Áköf sam-
ræða hófst nú milli Indverjanna. —
Villi stóð hjá Aldísi og beið eftir
hjálpinni — sem hann var viss um
að mundi koma, undir eins og her-
sveitin hans fengi grun um í hvaða
vanda hann væri. — — —
— — — Heim á herstöðvarnar
kom hesturinn þjótandi með tauminn
uppi á makka. — Hann stökk inn
um framhliðið og inn á leikvöllinn
þar sem liermennirnir voru vanir að
vera að heræíingum. Davíð undirfor-
ingi var þar fyrir og varð þegar
sineykur um að eitthvað ilt hefði
komið fyrir Villa, og þaut strax um
allan garðinn og kallaði á hvern sem
liann náði í: »Komið drengir — fljótt
íljólt! Það hefir eitthvað hent son
húsbónda vors«. — »Hann gat þó ekki
liafa dollið af baki«, sagði hestasveinn-
inn — »Komum og leitum yfir árfar-
veginn. Hann er þar ef nokkursstað-
ar. — Það getur verið að villimenn-
irnir hafi náð í hann. Áfram — áfram!«
Það var uppi fólur og fit, köll og
háreisti kvað við. — Hersveitin þeysti
fram um framhliðið, í átlina yfir ár-
farveginn — áfram — áfram — —
til að leita að og berjast fyrir eftir-
lætisbarnið þeirra allra ef þörf gerð-
ist. — Það var skotið úr byssunum
og áfram þuslu þeir yfir sleina og
gjótur.
»Hvað hef eg ekki sagt« — sagði
Chuhamed þegar fyrsta skotið heyrð-
ist frá leitarmönnunum. — »Þarna er
fyrirboðinn. Hersveilin er komin á
kreik fram á sléttuna. Ivomið burl
við skulum ekki lála sjá okkur liér«.
— Enn þá hiðu þeir litla stund. En
svo kom annað skot — þá fóru þeir
að læðast bak við hæðina — hljóð-
lega eins og þeir höfðu komið.
»Hersveitin er að koma«, sagði Villi
til að hugga Aldísi. — »Þá er alt gott
og nú mátlu ekki gráta«. En honum
hefði sjálfum ekki veitt af þessari á-
minningu, því að tíu mínútum seinna
þegar faðir hans kom ásamt hersveit-
inni — þá lá hann grátandi — með
höfuðið i keltu Aldísar.
Sigri hrósandi með bros á hverri
brá hélt hersveitin heim aftur með
Villa og Aldisi — og Rauðkollur,
sem hafði teymt lausan hesl handa
Villa, kysti liann beint á munninn í
viðurvist allra og það kom Villa í
mestu vandræði, vegna skoðana hans
á þeirri alhöfn. En þetla var þó eins
og stór og hátíðleg staðfesting á virð-
ingu hans. Faðir hans sagði honum
að hann yrði nú ekki eingöngu leysl-
ur úr fangelsinu, heldur átti hann nú
að fá fallegt heiðursmerki undir eins
og móðir hans fengi tækifæri til að
festa það á ermina hans. Aldís hafði
nefnilega sagl honum sögu sem gerði
liann stollan af syni sínum.
»Hún heyrði þér til Rauðkollur«,
sagði Villi, »og eg vissi að hún inátti
ekki fara yfir ána, og eg vissi að
sveitin mundi koma ef eg sendi Jack
heim«.
»Þú ert helja«, sagði Rauðkollur,
»þú ert hetja Vi 11 i«. »Eg veit ekki
livað það á að þýða að kalla inig
þessu nafni lengur«, sagði Villi. »Nei,
nú er eg bráðum orðinn stór og þá
vil eg lála kalla mig Vilhjálm Vil-
hjálmsson«.