Unga Ísland - 01.12.1916, Blaðsíða 7

UNGA tSLAND
95
Engillinn.
Eftir II. C: Andevsen.
Ȓ hvert skifti, sem gott barn deyr,
kemur engill frá Guði niður á jörð-
ina, tekur dauða barnið sér í faðm,
breiðir út liina stóru hvílu vængi
sína og flýgur á alla þá staði, sem
barninu þótti vænt um í lifanda lífi;
hann týnir nokkur blóui og ber þau,
ásamt barninu, upp til guðs, til þess
þau blómgist en þá fegur en bér á
jörðinni. Guð inn algóði þrýstir öll-
um blómunum upp að lijarta sínu,
en það blórnið, sem honum þykir
vænst um, kyssir hann, og þá fær
það rödd og syngur með í hinni
miklu sælu«.
Alt þetta var einn af englum guðs
að segja dauðu barni, sem liann var
að fljúga með upp til hirnins, og
barnið hlustaði á eins og i draumi.
Hann flaug með það yfir þá staði á
heimili barnsins, þar sem það liafði
leikið sér, og hann flaug með það
gegnum yndislega blómvaxna aldin-
garða.
»Hvaða blóm eigum við nú að
taka með okkur lil að gróðursetja á
himnum?« sagði engillinn.
Og þar stóð hátt og fagurt rósatré,
en einhver vond liönd liafði brotið
stofn þess, svo að allar greinarnar,
sem voru fullar af hálfútsprotnum
hnöppum, héngu niður visnar og
dauðar.
»VesIings trél« sagði barnið, »taktu
það, svo það geti blómgast í himn-
inum hjá Guði«.
Engillinn tók rósatréð og kysti
barnið, en það opnaði augun ofurlít-
ið við kossinn. Engillinn og barnið
tóku nú nokkur af litprúðustu skraut-
blómunum, en líka sum af þeim sem
eru óásjáleg fyrir manna augum og
að engu metin.
»Nú höfum við þá fengið okkur
blóm«, sagði barnið og engillinn
brosti við, en samt fór bann ekki
enn með barnið upp til guðs.
Þetla var um nótt og var kyrð yfir
öllu. Engillinn flaug með barnið inn
í þröngva gölu í stórri borg, þar
voru brúgur af hálmi, ösku og alls-
konar rusli, sem ekki var móti von,
því þelta var eftir sjálfan fardaginn, og
því lágu víðsvegar brotnir diskar,
kalkmolar, fataræílar og gamlir liatt-
kúfar; þar var samansafn af alls-
konar hlutum, sem ekki var sjónin
að sjá.
Og engillinn benti barninu á brotin
urtapott og moldarkökk, sem hafði
dottið út úr urtapottinum. í moldar-
kekkinum voru rælurnar af stóru
visnuðu skógarblómi og þær béldu
honum saman. Blóminu hafði verið
ílej'gt, þvi það var ónýtt.
»Þetta blóm skulum við taka með
okkur«, sagði engillinn; »eg skal
segja þér nokkuð um það á leiðinni«,
Siðan ílugu þeir og engillinn sagði:
»Parna niðri í þrönga slrætinu, í
lágum kjallara, átti heima veikur og
fátækur drengur. Frá því hann var
kornungur liafði hann þvi nær alt af
legið rúmfastur; þegar hann var sem
hressastur, gat hann slaulast á hækj-
um til og frá um gólfiið í litlu kjall-
arastofunni þar sem hann átti heima.
Fáeina daga um hásumarið gat sólin
skinið svo sem liálfa stund niður í
kjallarann og þegar þá veslings dreng-
urinn sat í kjallaradyrunum til að
njóta sólskinsins, þá var sagt: í dag
hefir liann fengið að koma út.
Um skóginn og vorfegurð náttúr-
unnar hafði liann enga hugmynd
aðra en þá, sem hann gerði sér af
því að drengur nokkur, sem stund-
um heimsótti hann færði honum
græna beikiviðargrein; henni lrélt
hann yfir höfði sér og ímyndaði sér