Unga Ísland - 01.12.1916, Blaðsíða 12

100
UNGA ÍSLAND
herragarðseigandanum hefði verið
hún fullboðleg.
Jóladagsmorguninn ætlaði beininga-
maðurinn að taka pokann sinn og
halda af stað, en við það var ekki
komandi. Herragarðseigandinn hafði
slátrað vænsta bolanum, sem hann
átti, og beiningamaðurinn átti að
neyta hans með þeim. Bolinn var
vaénn og entist fram undir Kyndil-
messu, þá loks lagði beiningamaður-
inn af stað.
Bæði hjónin fylgdu honum út að
hliðinu.
Loks kom hin langþráða stund.
»Mér dettur nokkuð í hug«, mælti
beiningamaðurinn. »Nautið, sem við
borðuðum, hefir vist haft horn«.
»Já«, mælti bóndi.
»Segðu þrjú«, hvíslaði konan að
bóndanum.
»Jú, han'n hafði reyndar þrjú horn.
Það var ákaflega undarlegt, og við
slátruðum honum líka mikið vegna
þess«, mælti bóndinn.
»Það er nú að vísu ekki sennilegt,
en þið skuluð fá þrjár óskir«, mælti
ferðamaðurinn.
Herragarðseigandinn fór inn i hest-
hús til þess að hugsa í næði um,
hvers hann ætti að óska sér. En
konan var í sjöunda himni yfir ósk-
unum. Hún flaug meir en hún gekk
heim. Þegar hún kom inn, greip hún
litlu stúlkuna sína úr vöggunni og
selti hana á hné sér og kvað:
»Förulcarlinn fór af staö,
fólkið kvaddi, og gott var það.
O, það gekk mér alt í vil.
En hvað margt er skrítið til!
Sástu’ ei karlinn sitja hér, —
sitja og horfa í gaupnir sér.
Eg hef fátt séð innanlands
eins og mikla skeggið hans.
Æ, að Stella alteins sítt
alskegg hefði mjallahvítt!«
Hún þrýsti barninu að barmi sér
og athugaði alls ekkert, hvað hún
sagði.
í þessum svifum kom bóndinn inn.
»Það er engin ró í hesthúsinu; eg
ætla heldur að vera hérna og hugsa
mig um«, sagði liann; lengra komst
hann ekki, því þá veitti hann því
eftirtekt, að litla stelpan hafði hvítt
skegg, sem náði henni niður á hné.
»Ósköp eru að sjá barnið«, mælti
hann og sló á lærið af undrun.
»En hvað við erum óhamingju-
söm!« æpti konan og var nærri búin
að missa barnið. »Eg athugaði ekk-
ert, hvað eg sagði áðan; eg var svo
glöð, og svo íleipraði eg þessu út úr
mér«.
»Nú, þú liefir þá skreytt litlu stúlk-
una okkar svona«, mælti bóndi.
»Hvað eigum við nú að taka til
bragðs?« sagði konan grátandi. »Eg
sat undir barninu og lék við það og
þá datt mér í hug gamli beininga-
maðurinn og óskin, sem við svikum
út úr honum, og svo sagði eg------«.
»Já, þarna sérðu, hve gott hlýst af
ágirnd og ósannindum«, sagði bónd-
inn i æstu skapi. »Þú færð aldrei
nóg, og svo komstu mér til að segja,
að nautið helði haft þrjú horn. Það
hornið stæði betur fast í miðju enn-
inu á þér«. Að svo mæltu þaut bónd-
inn út úr stofunni og skelti hurðinni
á eftir sér.
Konan lét barnið í vögguna og
strauk hendinni um ennið á sér. Já,
hornið sat þar. Það leyndi sér ekki.
Hún hljóðaði nú hálfu meir en áður
og hljóp til bóndans og nauðaði í
honum, þar til hann óskaði horninu
í burtu, og þá höfðu þau notað allar
óskirnar til verr en einskis, því litla
slúlkan bar þess . merki alla æfi sér
og öðrum til skapraunar.
Þannig fer þeim, er sækist eftir
meiru en hann er maður til.