Unga Ísland - 01.01.1938, Blaðsíða 6

6
UNGA ÍSLAND
STEFÁN JÓNSSON:
VINIR VORSINS.
Framh.
Hún nemur öðru hvoru staðar og fer
ofan í pilsvalsa sinn, nær í vasaklút og
þurrkar af andliti sínu.
Sólin skín svo heitt. — E-púh, e-púh,
dæsir hún og tautar svo eitthvað við
sjálfa sig, sem óheyranlegt er öðrum en
hennar eigin sál.
Síðan heldur hún áfram í áttina heim
að Hamri.
Sigga litla á Hamri var ekki í nein-
um vafa um, hver þetta væri, sem kom
utan göturnar. Henni datt hvorki í
hug huldukona eða Grýla. Hún vissi, að
þetta var hún Hildur gamla í Holti, og
Hildur var nú nokkuð góð kerling og
kunni sögur.
Hildur var móðir húsfreyjunnar í
Holti og var til heimilis hjá henni og
manni hennar nú orðið; en hér áður
fyrr, meðan hann Benedikt hennar
lifði, hafði Hildur sjálf verið hús-
freyjan.
Sigga var að leika sér við heimaaln-
inginn, þegar hildur kom í hlaðið.
— Sæl og blessuð, telpa mín, sagði
Hildur, og munnurinn hennar var auð-
sjáanlega tannlaus.
— Sæl, sagði Sigga og heimalning-
urinn hristi höfuðið.
— Gott er blessað veðrið; ég ætla
að heilsa upp á hana móður þína, ljúf-
an mín.
— Mamma er lasin í bólinu.
— Ójú, bjóst ég nú við því. Það er
það, sem við megum hafa — sem við
megum hafa, að vera svona lasin. Ó,
ekki, ég held nú það. Jæja, þú munt
hafa eignast lítinn bróðir nýlega, litla
mín?
— Já, hann bara sefur, og ef hann
ekki sefur, þá grætur hann.
Þá hló Hildur gamla og fór niður í
pilsvasa sinn og kom upp með stóran,
rauðan kandíssykurmola.
— Hérna, góða mín, ég á nú ekki
mikið til að gefa úr þessu, það er nú
svo sem úti mín makt; reyndu samt að
gera þér hann að góðu, molann þann
arna, rýjan mín.
Sigga tók feginshendi við molanum
og þakkaði hæversklega fyrir sig, en
lambið horfði á og fékk ekki neitt.
Þær hurfu síðan inn í bæinn, Sigga
og Hildur, en lambið stóð eftir á stétt-
inni og vissi nú ekki, hvað til bragðs
skyldi taka í fyrstu; svo setti það undir
sig hausinn og tók undir sig stökk mik-
ið niður af stéttinni og út á varpann.
Kannske fannst því ekki mikið til um
þessa gömlu konu, og ef til vill langar
ykkur ekki neitt til að kynnast henni;
en hjá því verður nú ekki komist.
Þegar Hildur kom inn í svefnher-
bergi hjónanna, gekk hún fyrst að rúmi
sængurkonunnar, rétti fram hönd sína
og sagði: — Sæl, Guðrún mín ; ég óska
þér til hamingju með litla krílið; þá
ertu nú búin að fá óskabörnin. Síðan
kysstust þær.
Sigga stóð úti í horni og sagði ekki
neitt. Hún var ekki laus við að vera
feimin. Ekki við Hildi, nei, það var
langt frá því, en við mömmu. Kannske
þótti mömmu ekkert vænt um hana
lengur. Og svo gekk Hildur gamla til
litla bróður, sem nú hafði fengið rúm.
Hún brá hendinni yfir vögguna í kross
og tautaði eitthvað í hálfum hljóðum,
sem Sigga heyrði ekki hvað var.
— Kannske að ég fái að sjá litla
smettið. Ojæja, sér er nú hver karlmað-