Unga Ísland - 01.01.1938, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
7
urinn, sagði hún og rýndi niður í vögg-
una. Og svo hélt hún áfram að tala, þó
að enginn svaraði. — Gaman þætti
mér nú að mega sjá hann sonarson
minn. Hann er nú á öðru árinu, blessað-
ur. Já, líklega bráðum tveggja. Hann
á nú heima í henni Reykjavík, dreng-
urinn, og er nú víst ekki aldeilis til
fyrir hana ömmu sína. Digga, digga,
digg, sagði hún niður í vögguna, en
litli bróðir lét sem hann heyrði það
ekki. Hann bara svaf.
III.
Lltli bróðir fær kalt vatn yfir höfuðið.
Það var ekki fyrr en um haustið í
október, að litli bróðir fékk nafn, eins
og aðrir menn. Sumarið var liðið, og
túnið, sem í vor var svo grænt og fall-
egt, var nú orðið sölnað og bleikt og
hestarnir máttu nú vera þar í friði, en
Tryggur gamli átti rólega daga. Hænsn
in voru farin að halda sig mikið inni í
kofa og lambið bráðum orðið kind.
Svona líður tíminn og allt breytist.
Þá var það einhvern dag, að fólkið
frá næstu bæjum kemur að Hamri. Það
kemur í sparifötunum sínum og er
gangandi, því að þegar veturinn fer í
hönd, má ekki nota hestana, nema það
minnsta. Einn maður kemur þó ríðandi
á jarpskjóttum hesti og reiðir tvær
töskur, aðra fyrir framan sig, en hina
fyrir aftan. I fljótu bragði gæti manni
sýnst þessi maður alveg eins og aðrir
ttienn, en svo fer hann inn í svefnher-
bergi hjónanna með töskurnar sínar og
UPP úr annari þeirra tekur hann svart
Pils, sem hann klæðir sig í, en þetta pils
er ekki eins og pilsin, sem hneppt eru
1 mittið og ná alls ekki hærra, og síðan
barf að hafa við þau svuntu. Nei, þetta
W eiginlega heldur fallegt pils og nær
ofan frá hálsi og alla leið niður á tær.
Upp úr hinni töskunni tekur maðurinn
svo óskaplega fallegan hvítan kraga,
sem hann lætur um hálsinn á sér. Þeg-
ar hann svo er kominn í þennan skrúða,
þá er þetta ekki lengur venjulegur
maður, heldur prestur, og það má
enginn segja ,,sæll“ við hann, nema
kannske hreppstjórinn.
Þennan dag var Sigga í nýjum kjól,
sem mamma hennar hafði saumað. Það
átti nefnilega að fara að gefa litla
bróður nafn. Hann var farinn að togna
úr kútnum, búinn að fá hár á höfuðið
og neglur á fingurna.
Það þótti ófært að láta hann ekkert
heita.
Fólkið safnaðist allt saman í baðstof-
unni, framan við herbergi hjónanna.
Það sat þar á rúmunum eða á koffort-
um við rúmin, en Guðrún, mamma
Siggu, sat á stól á miðju gólfi með litla
bróður, sem nú var klæddur í hvítan
kjól, svo síðan, að hann náði niður á
gólf. Presturinn stóð þar hjá við lítið
borð.
Sigga fann, að eitthvað óvenjulega
hátíðlegt var í vændum. Hún vissi ekk-
ert hvar hún átti að vera, og það var
eins og allir hefðu gleymt henni; að
lokum hörfaði hún til Hildar gömlu í
Holti.
— Ætlar þú að vera hér hjá Hildi
gömlu, blessunin? sagði hún, en Sigga
var þó ekki vel ánægð og borðaði á sér
fingurna.
— Komdu hingað, Sigga mín, sagði
pabbi hennar, og þannig leystist úr
þessu vandræðamáli.
Gunna frænka kom með vatn í
þvottaskál og setti á borðið hjá prest-
inum, en hann fór ekki að þvo sér