Unga Ísland - 01.01.1938, Blaðsíða 9

UNGA ÍSLAND
9
hann Benna sinn, blessaðan drenginn,
sem ætti heima í Reykjavík. En Ólafur
á Hamri sagðist, í hennar sporum,
mundu ekki telja það eftir sér, að fara
til Reykjavíkur og sjá þetta eina barna-
barn sitt. Nóga hefði hún peningana.
Þá var henni nóg boðið:
— Jæja, Guð hjálpi þér, Ólafur
minn ,að tala svona; það er nú, held
ég, úti mín makt, sagði hún.
Þegar Sigga litla kom fram í eldhús-
ið, eftir að gestirnir fóru, varð hún
ekki lítið hissa á því, að sjá stór tár
renna niður kinnarnar á Gunnsu
frænku, þar sem hún stóð við upp-
þvotta-balann. — Sigga vissi strax, að
Gunnsu mundi þykja það svona leiðin-
legt, að hafa svona stóra kúlu á háls-
inum. Hún gekk þess vegna til hennar
og sagði í sínum blíðastá málrómi:
—Gunnsa mín, þetta gerir ekkert
til; þú ert alveg jafngóð fyrir þessu.
En Gunnsa bara saug upp í nefið og
annaðhvort heyrði ekki eða vildi ekki
heyra. En svo sagði hún þó:
— Æ, stelpa, farðu og láttu mig í
friði; ég er, hvort eð er, vönust því, að
ekkert sé um mig skeytt.
Svo var þá þessi dagur bráðum á
enda. En um kvöldið, þegar Sigga átti
að fara að lesa bænirnar sínar, hvísl-
aði hún að mömmu sinni:
— Mamma, vegna hvers er svona
stór kúla á henni Gunnu frænku?
•— Uss, hvað ertu að bulla, barn;
blessuð, láttu ekki nokkurn mann
heyra þessa vitleysu.
— Jú, en mamma, segðu mér það. —
Hérna, sko, undir hökunni á henni.
-— Það er bara barkakýlið á mann-
eskjunni. Það hafa allir svoleiðis. Láttu
Krossinn í Fannardal.
Á bænum Fannardal í Norðfirði
austur er kross einn, sem mörgum
áratugum saman hefir hangið þar
uppi í baðstofunni. Húsbændur og
heimilisfólk á bænum hafa látið sér
mjög annt um, að hann skemmdist
eigi og jafnvel trúað því, að hann
væri heilagur og hlífiskjöldur Fann-
ardals. Kross þessi er þannig til kom-
inn: I fyrri daga áttu tvær tröll-
konur heima í dalnum. Höfðu þær
aðsetur sín í hvoru fjalli beggja meg-
in dalsins. Eitt sinn töluðust þær við
yfir dalinn, hvort eigi væri ráðlegt
að spyrna saman fjöllunum. En með-
an þær ræða þetta, verður þeirri, sem
var syðra megin dalsins, litið út til
fjarðarins. Sér hún þá, hvar kross
hafði borið að landi, verður hvumsa
við og segir: ,,Fiskur er rekinn í
fjarðarbotni; ekki munum við syst-
ur spyrnast í yljar í kveld“.
Þar sem krosstréð bar að landi,
heitir síðan Krossfjara. Var það
flutt heim að Fannardal og varðveitt
þar allt fram á þennan dag.
Það er trú manna, að undir eins og
krossinn glatist, spyrni tröllkonurnar
fjöllunum saman.
ekki svona; farðu að lesa bænirnar
þínar og sofa.
Sigga varð að hlýða, enda þótt þetta
væri ekki á nokkurn hátt fullnægjandi
svar. —
Svo lagðist mild haustnótt með
rökkri sínu yfir haf og hauður, þögul
og dularfull, eins og hið ókomna.
Frh.