Unga Ísland - 01.02.1938, Blaðsíða 7

UNGA ÍSLAND
17
og enginn kraftur. ÞiS eruÖ bara til óhollustu.
Hversvegna komuð þiö 1“
Tóta te: „Okkur langaÖi svo til þess“.
Kalli lcaffi: „Þessvegna læddumst við inn meö
mjólkinni. Enginn tók eftir okkur“.
Barnið: Það er gamla sagan. Þið stelist inn
með mjólkinni. En við viljum ekki sjá ykkur.
Látiö þau út!“ (Gúji og Halli láta þau út).
Barnið syngur:
Hnífur, gaffall og grafin skeið,
á gægjum standa þau alla leið
um nótt og nýtan dag.
Þau gá að hvað þér er gefið í mál,
gómsætt, nýtt eða fúlt í skál.
Þetta eru verðir, sem hugsa um þinn hag.
En þeirra veldi er hundið við borð,
þeim ber ekki að segja hið stóra orð:
„Þú hingað, en framar ei fer“.
Þitt er ei valiö, en vittu þaö samt,
aö vert er aö þekkja sinn matarskammt,
hve heilsunni hollur liann er.
ENDIR.
Niðurstaðan varð eins og von var til.
„Konan mín vildi fá fína íbúð, en
ég ódýra“.
,,Hver varð að víkja?“
,,Við bæði, íbúðin varð hvorki fín
né ódýr“.
Báðir klaufar.
Rektorinn við nýja nemandann:
»Hvað heitirðu drengur minn?“
Nemandinn: „Hans Olsen, rektor“.
Rektorinn: „Þú átt að segja herra,
Þegar þú talar við mig“.
Nemandinn: „Já, herra Hans 01-
Sen, ætlaði ég að segja, rektor“.
Konuríki:
Óli: „Ert þú giftur, frændi?“
Frændinn: „Nei, góði minn“.
Óli: „Hver segir þér þá hvað þú
toátt og hvað þú mátt ekki?“
Reimleikinn
í ræningjaskipinu.
Að kvöldlagi fyrir meira en liundrað ár-
um síðan stóðu tveir drengir á þilfari
ameríska seglskipsins Albatros, sem sigldi
í hægum beitivindi yfir Mexieo-flóann. Það
var niðamyrkur. Fram á gekk varðmaður-
inn þungum skrefum. Neðan úr liáseta-
lclefanum barst ómur af liáværum samræð-
uin glasaklið og sjómannasöngvum. —
Drengirnir hölluðu sér upp við boröstoldc-
inn og töluðu í hálfmn liljóðum. Annar
þeirra var stór og sterkur fimmtán ára
piltur, hinn var nokkru yngri og lægri í
loftinu.
„Heyrðu, John,“ sagði hinn stærri, „mér
líst ekki á þetta. Við hefðum aldrei átt að
ráða okkur á þennan dall.“
„Nei, það segir þú satt, Jack,“ svaraði
sá minni, „en hver skyldi ætla, að Albatros
væri sjóræningjaskip. Viö áttum okkur
einskis ills von, þegar við réðum okkur,
og nú erum við komnir í klípuna. Það er
þægilegt eða hitt þó heldur.“
„Það var heppilegt, að kokkurinn skyldi
kjafta frá þessu,“ sagði Jack, „nú vitum
við þó, hvað til stendur og getum reynt að
bjarga okkur út úr ldípunni. Sjóræningi
vil ég ekki vera! Eg liefi lagt stund á
margt, en aldrei brotið lög.“
Jolin andvarpaði. „Ég á bágt með að
trúa því, að viö séum virkilega um borð í
ræningjaskipi“.
„Jú, það er enginn vafi á því,“ sagði
Jack. „Kokkurinn var1 ekki að ljúga og
svo er það líka nóg sönnun, hvernig sldps-
höfnin liagar sér. Heyrirðu hvernig þeir
láta niðrif'
Albatros sigldi frá Ne\v York með dýr-
mætan farm til Jamaica. Skipstjórinn var