Unga Ísland - 01.04.1938, Blaðsíða 7

UNGA iSLAND
Í7
ekki lengur neinn grátur; það var bara
máttvana raul, en hann hafði stöðugt
ekka.
-----Hann var kominn upp á heiði,
án þess hann vissi það og hélt nú alltaf
lengra og lengra burtu frá þeirri von,
að hann nokkru sinni mundi finnast.
Þokuna var mikið farið að létta, en
hann veitti því enga athygli, enda var
hann nú kominn það langt í burtu, að
hann hefði aldrei ratað heim. Og þarna
þrammaði hann áfram þessi sex ára
maður. Ljósa hárið hans var allt renn-
vott og úfið. Vatnið rann úr hárinu nið-
ur vanga hans, þar sem það blandaðist
tárum og svita. Hann var þessvegna all-
ur rósóttur í framan. Hvíta peysan var
öll orðin rennandi blaut og hann var
raunar allur alveg gegndrepa. En ef þú
heldur, vinur minn, að Skúli hafi hlotið
að vera að hugsa um það, hve gaman
væri að vera kominn heim, til pabba og
mömmu eða hugsa um, hvar þetta allt
mundi lenda fyrir sér, þá skjátlast þér
alveg. Skúli var fyrir löngu hættur að
hugsa. Og þó að einhver slík hugsun
hefði verið til innst inni í sál hans, þá
hafði hann engan þrótt, til að koma
henni upp á yfirborðið. Hann bara
staulaðist áfram, eins og magnþrota
gamalmenni eitthvað áfram — áfram,
það var að lokum orðin sú eina tilfinn-
ing, er bærðist í brjósti hans, en að síð-
ustu varð hún einnig að víkja fyrir
þreytunni, sem stöðugt ásótti hann
ttieira og meira, og að lokum lét hann
undan og hné niður í lyngi-klædda laut
og eftir skamma stund var hann stein-
sofnaður. Þokuna tók nú smátt og
smátt að létta og á austrufjöllunum
i'oðaði af nýjum degi,sólin var að hefja
þar nýja dagleið yfir himininn frá
austri til vesturs og þarna í lautinni,
uppi undir Stararvatni lá nú Skúli
Bjartmar og svaf, og svo eftir dálitla
stund var engin þoka meir.
VI.
Sólskinsdagur.
Við verðum nú að yfirgefa Skúla
Bjartmar stundarkorn og hugsa um dá-
lítið annað.
Hann getur sofið á meðan.
Á íslensku heiðunum og fjöllunum of-
an við hverja sveit lifir hún, tófan, sem
þið hafið svo oft heyrt talað um og suui
ykkar liafa séð. Þar berst hún fyrir lífi
sínu við óblíðu vetrarnáttúrunnar. —
Það er barátta upp á líf og dauða. —
Hún býr sér og börnunum sínum þar
heimili á vorin. Það eru hennar gleði-
dagar. Hennar ánægjustundir í lifinu.
Sú gleði er að vísu ekki óblandia, því að
tófan á óvin þar sem maðurinn er og
hann gerir henni æði margar skráveif-
ur, einmitt þann tíma. En það gleymist
henni við þá ánægju að leiða börnin sín
út í vorblíðuna, þegar sólin stafar fagur-
blátt, spegilslétt fjallavatnið og hliðaí
fjallanna hafa um sig blá-grænan hjúp
lyngs og brekkusóleyja, en í móunum
á rjúpan og heiðlóan hreiður; þá þarf
engin tófa að vera svöng og tófubörnin,
sem kallast yrðlingar, geta stækkað
vegna fæðuskorts.
í hæðunum ofan við Stararvatn höfðu
þetta vor, ein tófuhjón stofnað heimili.
Þeim hafði geðjast svo einkar vel að
þessum stað, þó að auðséð væri, að hann
hafði verið í eyði undanfarin ár. Þau
höfðu orðið nokkuð seint fyrir með hjú-
skap sinn og fundu svo þarna þetta
gamla „greni“. Eini gallinn var sá, að
þetta var nokkuð nærri byggð mann-
anna. Samt hafði þetta nú allt gengið
vel og börnin voru orðin hálfsmánaðar