Unga Ísland - 01.04.1938, Blaðsíða 10

50
UNGA fSLAND
Þrír vinir.
Eftir Fr. Kittelsen.
Framhald.
Vinirnir voru heldur óburðugir, þar
sem þeir þrömmuðu eftir mjúkum sand-
inum — allsnaktir eins og þegar þeir
fæddust í þennan heim, nema Ulrik, í
gauðrifnum stakknum, sem þorpararnir
höfðu fært hann í. Ó, það var svo þrevt-
andi að ganga í sandinum. Það höfðu
þeir aldrei gert fyr, því að sandauðnir
eru ekki til í Noregi. Þar voru þeir van-
ir að hafa fast undir fótum.
En brátt var sandurinn á enda og
fram undan lá víðáttumikil slétta — til-
breytingarlaus með öllu, nema hvað
kringlóttar þúfur voru á víð og dreif.
Langt í fjarska sá á lágar, dökkar hæð-
ir, en hvergi nokkurt hús, veg eða götu-
slóða.
„Þetta er þó undarlegt", sagði Ulrik.
„Býr þá ekkert fólk í þessu merkilega
landi?“
„Það lítur ekki út fyrir það“, ansaði
Henning. „En heldurðu annars að þetta
sé Danmörk? Þeir skyldu þó ekki hafa
sett okkur í land á eyðieyju? Því gæti
ég nú trúað!“
„Það er hryllilegt!" sagði Niels. „Þá
deyjum við bráðlega úr hungri, þar sem
hér. eru engin dýr, ber eða ávextir. Við
erum enn ver settir en Robinson, því að
hér er ekki einu sinni hellir né hola til
að búa í“.
„Hvaða vitleysa!" tók Ulrik fram í.
„Víst er þetta Danmörk! Ég hefi sjálf-
ur heyrt sjómennina heima tala um
sand, mosa og lyngheiðar, og þið sjáið
þó, að það er einmitt slíkt landslag hér“.
„Jæja, en þá er Danmörk hreint og
beint kjánalegt land!“ sagði Niels.
„Engin fjöll — en það er nú kannske
alveg sama — en að hér skuli ekki held-
ur vera nein hús------“.
„Hús finnum við sjálfsagt", greip Ul-
rik aftur fram í. „Bara ef við höldum
áfram og missum ekki kjarkinn á
miðri leið“.
Það var nú samt eitthvað í málrómn-
um, sem gaf til kynna, að kjarkurinn
væri farinn að bila.
Það var byrjað að skyggja, og hinir
þrír vinir voru hungraðir og ekki laust
við, að þeim væri orðið kalt — enda
voru fötin nú heldur þunn.
Ulrik stansaði og skimaði í allar átt-
ir. Á næsta augnabliki rak hann upp
gleðióp.
„Þarna er hús! Húrra!“
„Hvar?“ spurðu hinir einum munni.
„Þarna!“ svaraði Ulrik og benti nokk-
uð til vinstri við þá stefnu, sem þeir
höfðu komið úr. Sjáið þið ekki reykinn
upp úr strompinum?“
Jú, nú komu þeir auga á svolitla
reykjarslæðu, sem steig til lofts —
langt í burtu. — Þeir hoppuðu af ein-
skærri gleði.
Þeir voru bæði þreyttir og svangir og
leiðin löng. En vonin um húsaskjól, mat
og svo eitthvað til að skýla nekt þeirra
endurnýjaði kraftana. Þeir lögðu því
aftur af stað með nýja djörfung og. nýj-
an dug í áttina að þessum heillandi
reyk.
„Bara að við hefðum komið auga á
reykinn fyr“, sagði Henning, „þá hefð-
um við getað sparað stóran krók“.
„Það dugir ekki að fárast yfir því“,
ansaði Ulrik. „Nú er bara um að gera
að halda áfram!“
„Já, en bráðum kemst ég ekki
lengra“, sagði Henning. „Fæturnir bera