Unga Ísland - 01.04.1938, Blaðsíða 17

UNGA ÍSLAND
57
Rag’nar Jóhan nesson:
VÖGGUV/SA.
Láttu þér nú sofnast, litli bróðir minn,
litla systir ætlar að vera hjá þér.
Hún ætlar að laga litla svæfilinn
og lofar því að strjúka ekki frá þér.
— Bí, bí og blaka. —
A Tjörninni er hvítur fugl að kvaka.
Þarna sé ég endur, sem ætla niður
á Tjörn,
ótt og títt þær fljúga yfir bæinn.
Þær sjálfsagt þurfa líka að svæfa
lítil börn,
er syntu um og veiddu allan daginn.
— Bí, bí og blaka. —
A Tjörninni er hvítur fugl að kvaka.
Mamma fór að kaupa í matinn,
að ég held,
á meðan skal ég vera hér og syngja.
A jöklinum er roði. Það er að koma
kveld
og klukkurnar í Landakoti hringja.
— Bí, bí og blaka. —
A Tjörninni er hvítur fugl að kvaka.
Stóri bróðir eitthvað út á sjóinn fór
og ætlar marga, marga fiska að veiða.
Bráðum verður líka hann litli bróðir
stór
og leggur kannske út á hafið breiða.
— Bí, bí og blaka. —
A Tjörninni er hvítur fugl að kvaka.
En nú á hann að sofa því enn hann
lítill er,
og á að sofa bæði vel og lengi.
Bráðum felur nóttin þennan bæ
í fangi sér
og breiðir ofan á litla, þreytta drengi.
— Bí, bí og blaka. —
A Tjörninni er hvítur fugl að kvaka.
Refurinn og hundurinn.
(Endursögn).
Á bóndabæ einum í Noregi hafði
heimilisfólkið orðið vart við það, einn
veturinn, að hundurinn byrjaði á ótta-
legum gauragangi í kringum fjósið,
þegar búið var að láta hann út á kvöld-
in, og hélt hann þessu áfram langt
fram á nótt. Var nú farið að veita því
eftirtekt, hvernig á þessu stæði, og
komst þá upp, að láfóta hafði verið að
glettast við hundinn.
Bærinn og fjósið lágu á hæðarbrún,
en að húsabaki var brött brekka og dal-
ur fyrir neðan. Var brekkan öll gler-
hál af ís. Refur nokkur vandi komur
sínar að fjósinu, en jafnskjótt og hund-
urinn varð var við refinn, rauk hann af
stað á eftir refnum og fóru þeir með.
1 sannleika sagt voru þeir, vinirnir
á fleygiferð niður glerhála brekkuna. En
rétt efst í brúninni stóð kaðalspotti
upp úr ísnum. Leitaði refurinn þar nið-
ur brekkuna, sem kaðalspottinn var, og
í því hann þaut ofan brekkuna glefsaði
hann í spottann og hélt sér föstum af
öllum kföftum. — Hundurinn aðgætti
þetta ekki og sentisV ofan brekkuna í
slíku hendingskasti, að hann komst
alla leið ofan í dalinn. En jafnskjótt
og hundurinn var kominn framhjá, klór-
aði refurinn sig upp að fjósinu aftru og
beið þar í makindum, þangað til hund-
urinn kom másandi og blásandi neðan
úr dalnum. Fór hundurinn þá að elta
refinn að nýju, og þannig héldu þeir á-
fram uns hundurinn var öldungis upp-
gefinn af þreytu. En refurinn fékk ekki
önnur laun fyrir hyggni sína, en að
hann var drepinn af heimamönnum.
Lárus Ólafsson.