Unga Ísland - 01.05.1938, Blaðsíða 14

72
UNGA ÍSLAND
Drengirnir sögðu nú veiðisöguna eins
og hún gekk til.
„Svo þið hafið farið út í Birgishólma,
En hefi ég ekki bannað ykkur það ?“
Jú, drengirnir gátu ekki borið á móti
því.
,,Og á ég að segja þér, Kári minn, af
hverju þú datst í vatnið? — Bara af því
að þú stakkst upp á þessu. Þú áttir að
biðja mig um leyfi. Það getur vel verið
að ég hefði leyft ykkur að fara, í svona
góðu veðri. En í stormi er straumhart
allt í kringum hólmann. En út af fugl-
unum, sem verpa þar, hefi ég ekki vilj-
að láta ykkur vera þar á ferli. En nú
eruð þið orðnir það stórir, að það er
engin hætta á að bið vinnið þeim mein.
En þið hafið verið duglegir drengir, og
hið eruð góðir drengir, að reyna að
hiálpa pabba og mömmu. Og mér finnst
bað engin furða, bó að drengi eins og
vkkur langi til að kynna sér umhverf-
ið. Eg hefi einnig verið ungur. — En nú
skuluð þið fara að hátta og sofa. Þér
verður kalt að standa í blautu.“
Drengirnir löbbuðu inn göngin, með
glaðar endurminningar frá veiðiförinni.
..Þetta hefir verið skemmtilegur dag-
ur,“ sagði Hörður.
...Tá, bað segirðu satt,“ sagði Kári.
.,0g fagur dagur," mælti Bragi.
Ólafur Þ Ingvarsson.
Vitleifsholts-parti.
Rakarinn: Hvernig í ósköpunum
stendur á því, að þú ert svona óhreinn
um hendurnar?
Lærlingurinn: Það hefir enginn af
viðskiptavinunum fengið sér höfuðbað.
Draumurinn rættist.
Það var sunnudaginn 3. apríl, er ég
var að ljúka fjósverkunum, að ég fékk
þann innblástur að fara á skíðum til að
hitta skólasystkini mín og kunningja.
Ég spurði húsbændur mína að því,
hvort ég mætti fara, og var það sjálf-
sagt og velkomið að ég mætti það. Ég
fór að búa mig í snatri og borðaði morg
unverð áður en ég fór. Tók ég nú skíð-
in og fór að búa mig af stað, en á meðan
ég er að setja á mig skíðin, þá kemur
til mín sonur hjónanna, sem ég er hjá.
og segir mér draum, sem hann hafði
dreymt um nóttina og var hann svona:
„Mig dreymdi í nótt,“ sagði hann, „að
þú komst framan með f jalli og þótti mér
þú halda á skíðunum undir hendinni, og
annað vera brotið aftan við rniðju".
Hann bað mig að fara varlega, og
gæta þess að brjóta ekki skíðin. — Ég
lofaði öllu góðu um það og fór af stað
í ferðalagið. En þegar ég var kominn
dálítið frá túninu, kemur bíll á eftir
mér, en ég varð svo feiminn, að ég var
rétt lagstur niður, en það er nú ekki
skíðamanna vani, að leggjast niður þó
að bíll bruni framhjá. En þetta lagaðist
fljótt og hélt ég ferðinni áfram eins og
ekkert hefði ískorist, því að kappið var
svo mikið að komast á áfangastaðinn.
Svo gekk ferðin vel og slvsalaust alla
leið. Þegar ég var kominn heim undiv
áfangastaðinn, sá ég tvo krakka, sem
voru að moka snjó ofan af læk fyrir
gæsirnar. Ég hitti þau og heilsuðumst
við vinalega.
Þau buðu mér inn í bæ og þáði ég
góðgerðir. Að því búnu fórum við fiórir
saman út á skíði og renndum okkur o"
stukkum hver í kapp við annan. — Nú