Unga Ísland - 01.09.1938, Blaðsíða 6
UNGA ÍSLAND
n
færum 5—6 vikur og öll voru þau enn
sem ný. Hver skófla og hver haki hafði
sitt númer, og þannig vann hver með
sínu verkfæri og gsetti þess og hirti
það.
Þeir sýndu mér viðfangsefni sín. —
Stéttirnar, er þeir höfðu lagt, hleðsl-
urnar og uppfyllingarnar fyrir framan
húsin og skíðabrautina suður í fjall-
inu.
Er ég virti þessi handaverk drengj-
anna fyrir mér, veittu þeir því athygli,
og gleðin skein úr augum þeirra.
Ég fann, að þeir hugsuðu hver um
sig, eitthvað á þessa leið:
,,Þessa steina lagði ég í hleðsluna.
Þeir liggja þarna hlið við hlið, og mín-
ir steinar fara þarna jafn vel og hverj-
ir aðrir“.
Þannig munu þeir nema landið,
þessir ungu menn, og hver leggja af
mörkum sinn skerf í hleðsluna. Ef
vinnubrögð þeirra í framtíðinni, verða
með sömu ágætum, og verk þeirra á
Kolviðarhóli, verður landnám nútíðar
æskumanna, bæði mikið og fagurt.
Eftir að við höfðum skoðað verk
vinnuskólans, gengum við til stofu. Þar
söfnuðust allir nemendurnir saman
með skólastjóra og kennurum, og svo
fóru þeir að syngja.
Að endingu sungu þeir sinn eigin
söng, sem skáldið Jakob Smári hafði
ort til skólans undir laginu: Öxar við
ána. En hann er þannig:
Mætumst vér heilir
morguns í ljósi,
mannanna bíður hið óunna starf.
Verum ei veilir,
vinnum, svo hrósi
verkið oss göfugt, sem framkvæma
þarf.
Upp, upp,
aldrei skal slaka!
Upp, upp,
hér skal vinna vel!
Allir eitt að verki —
orkuviljinn sterki
hiti nú vort hugarþel.
Vinnum með prýði —
verksins skal njóta
vorið sem kemur — hin óborna þjóð.