Unga Ísland - 01.09.1938, Blaðsíða 7
UNGA ISLAND
95
STBFÁN JÓNSSON:
VINIR VORSINS.
Framhald.
IX.
Jörðin logar, en Sigga og Skúli Bjart-
mar brenna þó ekki.
Það er svo sem ekki mikið sem mað-
ur stækkar á einum degi, þó að maður
sé sex eða átta ára. Samt er maður
óðar en varir vaxinn upp úr buxunum
sínum og blússan, sem var nógu stór í
vor, er of lítil í haust. En um leið og
maður stækkar eldist maður líka, svo
að það er spurning, hvort þetta borgar
sig.
Jú, Skúli Bjartmar og Bensi vildu
umfram allt eldast og verða stórir. Það
var ekki laust við stærilætishreim í
rödd Bensa:
— í haust 12. október verð ég átta
ára. Þá ætlar mamma og frænka að
hafa pönnukökur og ég má bjóða ykk-
ur.
Þau höfðu verið á berjamó, en ber-
in voru lítil. Þau höfðu sprottið illa
þetta sumar, eins og grasið, en þó hafðN.
sumarið sjálft verið þurkasámt og gott.
Það kemur annars ekki þessari sögu
Styrkir í stríði
stöndum, því móta
starfið skal líf vort með heilagri glóð.
Fram, fram,
fósturjörð vinnum!
Fram, fram,
ræktum nú vorn hug!
Allir eitt að verki —
orkuviljinn sterki
kveiki í oss dáð og dug.
við. Þið verðið að lesa um það annars-
staðar.
Þannig hafði hann þá boðið þeim í
sína eigin veislu.
Svo líður tíminn og afmælisdagurinn
kemur. Þarna voru þá orsakir þess, að
nú sátu þau heima hjá Bensa, öll þrjú,
og drukku kaffi og súkkulaði, borðuðu
pönnukökur, jólakökur og kleinur.
Jæja, hvað sem því líður, þá sátu þau
nú þarna og Sigga hafði nóg að gera:
Hugsa um að Skúli litli borðaði ekki of
mikið eða of ókurteislega, ataði ekki út
sína nýju blússu og segði „Takk fyrir“,
þegar það átti við. En Skúli var lyst-
ugur hnokki með feitar kinnar og svo
átti hann dálítinn maga, sem vildi hafa
sitt. Fánnst, að það góða við afmælis-
veislur væri maturinn.
— Ég vil meiri pönnukökur, sagði
hann, þegar hann horfði á eftir þeirri
síðustu af diskinum upp í munninn á
Bensa, sjálfum veitandanum. Sigga
roðnaði yfir ókurteisi hans.
— Blessaður kúturinn, þú skalt fá
meiri pönnukökur, þó það nú væri,
sagði Hildur gamla og dæsti, því að nú
var henni svo heitt.
Síðan hætti kaffidrykkjan af sjálfu
sér, þegar allir voru saddir og gátu ekki
borðað meira. Það er reyndar ekkert
gaman stundum að verða fljótt saddur,
þegar mikið er enn eftir á borðinu af
góðum mat. Þarna lágu t. d. nokkrar
pönnukökur eftir á diskinum, svona líka
fallegar, sívalar, uppvafðar og dísætar
pönnukökur. Skúli gaf þeim ósköp vin-
gjarnlegt auga í laumi. En, nei, við
skulum ekki tala um það, það sá það
enginn. Þarna lágu nú pönnukökurnar
samt. Síðan þökkuðu þau hæversklega
fyrir sig. Sigga fyrst, Skúli svo. Þegar