Unga Ísland - 01.09.1938, Blaðsíða 8

96
UNGA ISLAND
komið var að Holti þurfti ætíð að þakka
svo mörg-um. Hildi gömlu, Geirlaugu
húsfreyju og svo manninum hennar,
Sighvati. Núna þurftu þau þó fyrst og
fremst að þakka Bensa. Jæja, þetta
gekk nú allt vel.Ef til vill finnst ykk-
ur þetta ekkert í frásögur færandi, en
þó skal ég segja ykkur það, að eftir
þessum degi muna þau alltaf, Sigga og
Skúli Bjartmar. Vegna hvers? Ekki
var það þó svo merkilegt að vera boðin
í afmælisveislu og fá að leika sér í Holti
fram undir rökkur. Nei, ekki það, en
það varð þó til þess, að þetta kvöld voru
þau á leið heim til sín, og þannig varð
veislan orsök þess, að þau voru tvö ein
á ferð, en ekki á heimili sínu, þegar dá-
lítið hræðilegt kom fyrir.
Þau höfðu lagt af stað, eftir að hafa
kvatt þær Geirlaugu og Hildi og enn
á ný þakkað fyrir sig. Bensi fylgdi þeim
austur að fjárhúsunum. Þar var Sig-
hvatur og tveir vinnumenn hans. Þeir
voru að troða í gættir húsanna, því að
bráðum var vetrarins von. Þau kvöddu
þá þarna og einnig Bensa, sem nú fór
ekki lengra.
Þau gengu niður með húsagilinu og
stefndu á götuna, sem liggur þarna eft-
ir hinum grasigrónu eyrum milli bæj-
anna. Þau höfðu oft farið þessa leið og
aldrei neitt verið sögulegt við það. Leið-
in sjálf er stundarfjórðungsgangur.
Veðrið var gott, sólfar hafði verið
um daginn, en nú var sólin sest fyrir
stuttri stundu. Eyrarnar meðfram ánni
voru búnar að taka á sig bleikan blæ
haustsins, grasið fölnað í næturfrost-
unum, túnin orðin bitin af hestum og
kúm og víða búið að bera á þau; niður
árinnar búinn að fá í sig annan tón.
Dalurinn allur hafði fölt yfirbragð
haustloftsins, grasrótin byrjuð að losna
og glúpna, listaskraut sumarblómanna
horfið, söngurinn dáinn.
— Hvenær kemur aftur vor?
Það var Skúli Bjartmar sem spurði.
IJún svaraði honum óhugsað, eins og
beinast lá við; út í bláinn.
— Þegar haustið er liðið og svo vet-
urinn, þá kemur aftur vor.
Hann staulaðist á eftir henni í þröng-
um götuskorningunum, stuttstígur og
eitthvað ekki fyllilega ánægður með
sjálfan sig og haustið.
— Leiddu mig, sagði hann.
— Ilvað, ertu svona latur núna?
Hún leit um öxl, beið í spori og rétti
honum höndina. Hann leit á móti, dá-
lítið upp fyrir sig. Hún var stærri. Svo
brostu þau bæði og leiddust af stað
þegjandi.
— Ég vil heldur vor, sagði hann, en
það er víst svo langt þangað til það
kemur.
— Þú getur nú stundum verið ó-
þekkur á vorin líka, minnsta kosti þeg-
ar þú ætlar að leggjast út og þýtur upp
á fjöll, sagði hún stríðin.
Hann svaraði þessu ekki. Hann var
ekki í skapi til að þræta neitt í dag.
Hann var saddur og vildi enga erfið-
leika.
— Því getur ekki alltaf verið vor og
sumar? Því þarf endilega að koma vet-
ur?
— Ó, Skúli, það er ég viss um, að það
spyr enginn eins bjánalega og þú. Það
er ómögulegt að svara svona spurning-
um. Þetta er bara svona.
Nei, hann nennti ekki neitt að þræta.
Nei, því nennti hann ekki í dag. Hann
sagði bara afar meinleysislega:
— Ég er viss um að það er af ein-