Unga Ísland - 01.09.1938, Blaðsíða 15

UNGA ÍSLAND
103
Þrír vinir.
Þýtt Mart. Magnússon.
Frh.
Niels stóð á fætur. Hann var lítið
eitt órólegur, en skildi, að hann hafði
verið í mikilli hættu, og að hjarðsveinn-
inn hafði bjargað honum. Hann þakk-
aði honum innilega fyrir, og hinir báðu
hann afsökunar. — Þeir höfðu ekki skil-
ið, hvað um var að vera.
„Nú er best, að þú komir heim til
mömmu og fáir bindi um fótinn“, sagði
hjarðdrengurinn. „Annars getur hlaup-
ið illt í það ennþá“. Hann stikaði svo
af stað í fararbroddi með þessa þrjá
útlendinga á hælunum, og það var að-
eins stuttur spölur heim til hans.
Hann skýrði mömmu sinni í fám orð-
um frá öllu saman. Og þótt hún liti hálf
skrítnu augaj til þessara einkennilegu
ferðalanga, var hún strax reiðubúin til
að hjálpa þeim. Hún athugaði sárið
vandlega og hristi höfuðið efablandin.
Sárið var rautt og þrútið, og hún hélt,
að það væri enn eftir eitur í því.
„Þú verður víst að ná í móður Abels,
svo að hún geti lesið yfir sárinu", sagði
hún við drenginn. „Það er víst hið eina,
sem hægt er að gera“.
Móðir Abels var tatarakerling, sem
las yfir sárum. Hún viðhafði bæði bæn-
ir og særingar. Og þótt hún hefði mjög
slæmt orð á sér og væri illa séð, leitaði
þessi fáfróði, hjátrúarfulli landslýður
þó ávallt til hennar, er á reyndi.
Konan skýrði nú drengjunum hvað
í húfi var. En þegar hún heyrði, að tat-
arakonan bjó hálfa mílu vegar burtu,
og að það myndi taka einn, tvo tíma
að ná í hana, urðu þeir órólegir og vildu
halda af stað. Þeir urðu, hvað sem það
kostaði, að komast til Fladstrand fyrir
kvöldið, en það væri ómögulegt, ef þeir
tefðust í fleiri tíma. Þar að auki skildu
þeir ekki, hvaða þýðingu það hafði að
lesa yfir sárinu.
En konan hélt áfram að tala um fyrir
þeim og sagði þeim með mörgum há-
tíðlegum fullyrðingum, að um lífið væri
að tefla, og að þessi tatarakona væri
gædd alveg sérstaklega miklum yfir-
náttúrulegum hæfileikum — og létu þeir
þá tilleiðast að bíða.
Hjarðdrengurinn var svo sendur af
stað, en konan fór að þvo sárið, bera
á það smyrsli og binda um það. Síðan
skipaði hún Níels að vera rólegum og
stíga ekki í fótinn.
Tíminn var ávallt lengi að líða, þeim
sem bíður, og þannig var það einnig,
hvað snertir okkar þrjá litlu vini, og
hugrekki þeirra hafði beðið slæman
hnekki við þennan atburð. — En seint
og síðar meir kom þó drengurinn með
tatarakerlinguna.
Því verður ekki neitað, að vinir okk-
ar urðu blátt áfram býsna smeykir, er
þeir sáu móður Abels. Hún var eldgöm-
ul, með stórt, bogið nef, innfallnar kinn-
ar og súkkulaði brúna húð með ótal
hrukkum og fellingum. Auk þess var
hún svo bogin, að hún myndaði næstum
rétt horn, og hún studdi sig við kvist-
óttan lurk.
Þegar umbúðirnar voru teknar af
Nielsi var sárið varla sjáanlegt. Aðeins
örlítill, óljós depill sýndi farið eftir
tönn höggormsins — og hann fann ekk-
ert til. Hann var sjálfur alveg viss um,
að hann væri úr allri hættu, og honum
bauð svo við því, er kerlingin snerti
við honum, að hann var að því kominn