Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 12

UNGA ÍSLAND
ÍSU
STEFÁN JÓNSSON:
VINIR VORSINS.
Framhald.
Skúli Bjartmar varð hálfsmeykur við
þessa sögu, en vildi ekk: láta á því
bera.
— Gátu þeir stangað þig? spurði
hann.
— Mig, nei, ég bara fer, sko, á bak
á þá og held mér í ullina, þá geta þeir
ekkert, en maður þarf að vera fljótur
og snar að átta sig, ef þetta á að
takast.
— Já, ég hlýt að geta þetta eins og
þú, þó að ég sé yngri, sagði Skúli
Rjartmar.
— Það getur verið að þú getir það,
en svo er nú líka betra að vara sig á
fullu körlunum, sem alltaf eru í rétt-
unum. Þeir eru svo sem ekki mikið
betri en hrútarnir. Þeir vaða kannske
að manni og slá mann í andlitið með
svipunni sinni. Þó að maður sé al-
saklaus. Það er eins og þeir séu reiðir
við alla.
— Af hverju eru þeir reiðir? spurði
Skúli.
— Þeir eru bara reiðir. Fullir menn
eru alltaf reiðir. Hefurðu aldrei séð
fullan mann? sagði Bensi.
— Jú, það hefi ég séð. Fullir menn
eru ljótir. Ég ætla aldrei að vera full-
ur maður, þó að ég verði stór, sagði
Skúli Bjártmar.
— Það skal ég aldrei heldur, sagði
Bensi, því að fullir menn eru bara aum-
ingiar og stundum fara þeir að gráta.
eins og lítill krakki. sem hefir meitt
sig, en þó hafa þeir ekkert meitt sig
kannske. Rara orðið fullir af því að
þeir héldu að það væri gaman, en svo
var það ekkert gaman, og þá verða þeir
ýmist reiðir eða fara að gráta.
Nú kom Gvendur smali og samtal
drengjanna varð ekki lengra.
— Halló, þarna eruð þið þá, fuglarnir.
sagði harm og var óþarflega hávær. —
Þið eruð nú meiri labbakútarnir. Og
heyrðu, þarna þú, Bensi, eða hvað þú
heitir. Þú ættir held ég að flýta þér
að ná í Holtshrossin. Þau eru á leiðinni
upp á fjall.
Bensi sá að þetta mundi vera satt,
og hraðaði sér á brott.
— Hlauptu nú, þangað til blár log-
inn stendur aftur úr bossanum á þér,
kallaði Gvendur á eftir honum, en
Bensi lét sem hann heyrði það ekki.
Það sem eftir var dagsins barst Skúli
Bjartmar á milli logandi eftirvænting-
ar og brennandi ótta út af því, hvernig
þessi ferð mundi fara.
Um nóttina gat hann ekki sofið. —
Ilann lá og bylti sér á alla vegu í rúm-
inu og hlustaði á hvernig regnið var
tekið að falla á rúður gluggans.
— Guð minn góður, skyldi ég þá
ekki fá að fara? Elsku, góði guð, lof-
aðu mér að fara og láttu ekki rigna,
andvarpaði hann inn á milli rekkjuvoð-
anna. En það rigndi nú samt.
Vitið þið hvað það er að langa til
að sofna, en geta það ekki, liggja þann-
ið heila nótt án þess að koma dúr á
auga? Nei, ég vona að þið vitið það
ekki. En ég get þá sagt ykkur það, að
það er hræðilegt, alveg voðalegt. —
Hvenær ætlaði þessi nótt að taka enda?
Skúli læddist ofan úr rúmi sínu og
út að glugganum. Já, það var rigning
úti og náttmyrkur. — Hryggur í huga
læddist hann á tánum upp í ból sitt á
ný, en pabbi og mamma sváfu og vissu
ekki neitt, hve rnikið drengurinn þeirra