Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 13

UNGA ÍSLAND
135
tók út af hinni spennandi eftirvænt-
ingu. Nú var um að gera að sofa Nei,
sofið gat hann ekki. Síðan las hann
faðirvorið sitt til enda og síðan aftur:
Faðir vor, þú sem ert á himnum, helg-
ist þitt nafn. Verði þinn vilji.. . . Nei,
fyrst átti að vera tilkomi þitt ríki....
Og loksins, loksins fór að birta. En það
birti ósköp hægt og seinlega. Eins og
ekkert lægi á, að þessi dagur kæmi.
Skúli heyrði að það var hætt að rigna
úti og að lokum fór pabbi hans að
klæða sig, og er hann sá að Skúli var
vakandi, sagði hann:
— Þú skalt bara sofa lengur, Skúli
minn, þér liggur ekkert á strax. Við
förurn bara núna við Gvendur, en svo
ætlar hún Sigga systir þín að koma
seinna og Gunnsa víst líka. Þú kemur
með þeim.
Skúli gat ekkert sagt, svo hissa varð
hann. Hann átti þá að vera með kerl-
ingunum. Hann, karlmaðurinn! Hvílíkt
himinhrópandi ranglæti! Nei, hann gat
víst ekkert sagt, úr því að það var
pabbi, sem ákvað þetta. En það var þf
eftir allt hætt að rigna og hann átti
að fá að fara. Svo grúfði hann sig nið-
ur í ból sitt af þægð og morguninn
drattaðist áfram. Skúli Bjartmar sagði
það engum, að hann hefði vakað heila
nótt, það var eitthvað við það, sem
honum þótti óviðfeldið. Já, það var best
að segja engum frá því.
Kýrnar voru mjólkaðar og síðan
borðaður morgunverður og þá loksins,
loksins fóru þær að sýna á sér farar-
snið, Gunnsa og Sigga. Skúli Bjart-
mar átti að fá að sitja á sínum upp-
áhalds gæðingi, rauðskjóttum að lit.
Hnakkurinn var «rátt gæi’uskinn ov
ístöðin snærisspottar. Honum þótti
þetta ágætis hnakkur og sjálfur var
maðurinn afar fínn. Hann var klæddur
í dökkbláa blússu með teygju í mittið,
rautt bindi hafði hann, og röndóttar
buxur, sem náðu niður á hnén og það
voru þrír gylltir hnappar á hvorri
skálm ofan við hnén. Þessar buxur
höfðu tvo vasa, þar sem hafa mátti
höndurnar svona í viðlögum. Svo var
liann í svörtum sokkurn með íslenska
skó á fótum. — Sjalcían liafði honum
fundist tilveran jafn tilkomumikil og
iífið jafn dásamlegt og í þetta sinn. —
Verst var aðeins það, ef Bensi hefði
nú fengið að fara strax um morgun-
inn.
Svo var þá lagt af stað og lítið
sögulegt kom fyrir á leiðinni. Gunnsa
reið Bleik sinni og var nú í mjög léttu
skapi. En Sigga sat á mömmu-Jarp og
undi sér vel. Það voru víða pollar á
götum, vegna undanfarandi regns, en
nú var sólskin og ágætis veður. Hon-
um þótti dálítið gaman að láta Skjóna
hlaupa yfir pollana svo að gusurnar
skvettust hátt upp í loft. Fyrir þetta
fékk hann ákúrur hjá Gunnsu og
Siggu, þó að þær gætu auðvitað tæp-
lega varist brosi. Þær sögðu þó ekki:
Mikið agalegt svín geturðu verið, strák-
ur. Þá var það enn ekki komið í móð
að segja svoleiðis. Þær sögðu bara:
— Mikill bannsettur ódámur get-
urðu verið, strákur, þú forar mann all-
an út!
Segir nú ekki af ferð þeirra fyrr en
ti'l réttarinnar kemur.
Hvílíkur ósegjanlegur urmull af
fólki og fé!
Framhald.