Unga Ísland - 01.11.1938, Blaðsíða 16

UNGA ÍSLAND
LESKAFLAR FYRIR LITLU BÖRNIN
ÆFINTÝBI HELUU FOGRU.
(])ísa átti brúiiu, sem hún kallaði Helgu
fögru. Helga fór í siglingu á tjörn lijá bænum.
Skipinu hlekktist á, og það var ekki komið að
landi, þegar Dísa fór að hátta. Hún var að
hugsa um brúðuna, þangað til hún sofnaði, og
um nóttina dreymdi hana, að Helga væri fín og
fögur stúlka á stóru skipi. Skipið strandaði á
skeri, fólkið yfirgaf skipið, en Helga varð eft-
ir).
Skipið sökk ekki, eins ög menn
höfðu búist við. Það stóð kyrrt á
skerinu. Helga fagra raknaði ekki
við, fyr en kominn var dagur. Hún
staulaðist þá á fætur og gekk upp
á þilfar. Hún var völt á fótunum,
því að henni var ilt í höfðinu, og
skipið hallaðist líka svo mikið, að
erfitt var að fóta sig.
Helga varð hrædd, þegar hún
sá engan og kallaði eins hátt og
hún gat: „Halló, halló. Er hér
enginn maður?“ Þá sá hún gaml-
an mann með mikið skegg. Hann
kom til hennar, rétti henni hönd-
ina og heilsaði henni alúðlega.
„Hvað heitir þú, stúlka mín?“
spurði hann. „Ég heiti Helga“,
svaraði hún. „Þú munt vera Helga
fagra“, sagði hann. „Sumir kalla
mig það“, svaraði hún, „en hvað
heitir þú?“ „Ég heiti Skeggi“,
sagði hann, „og nú skulum við
fara og hitta Smið vin minn. Við
erum svo heppinn, að hann varð
eftir á skipinu eins og við. Hann
ætlar að smíða fleka, sem við get-
um siglt á til lands“.
Helga botnaði ekkert í neinu og
spurði óðamála: „Hvar er allt
fólkið? Hvers vegna hallast skip-
ið? Hvers vegna þarf að smíða
fleka?“
Skeggi skýrði þetta fyrir henni,
á meðan þau voru á leiðinni til
Smiðs. Hún varð mjög hrædd,
þegar hún vissi hvernig komið
var en reyndi að bera sig vel.
Smiður var að gyrða tunnu. Þeg-
ar það var búið, fékk Helga nóg
að gera. Fyrst sótti hún vatn og
fyllti tunnuna. Síðan safnaði hún