Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 6

ÚNGA ÍSLAND
i-i-í
er ekki svo fátt, sem ég þarf að hugsa
um“. Litlu síðar var hún farin að
hrjóta og dæsti þungan í svefninum.
„Æi, bannsettur ónotasúgur er þetta
alltaf hérna“, sagði hesturinn og hnipr-
aði sig saman upp í liorn á básnum.
„Gamla mamma hefir gleymt að troða
í gluggann, og súgurinn fer alveg í
gegn um mig“. Hann var orðinn svo
gigtveikur í fótunum, og nú skalf hann
og hóstaði.
Kindurnar höfðu tæmt trogið sitt, og
nú blésu þær mæðinni og horfðu jórtr-
andi út í myrkrið. Litla lambið var á
þönum um alla króna, háfætt og tindil-
fætt, og lét öllum illum látum. Þó að
það væri ekki gamalt, hafði það vit á
að egna þá, sem eldri voru. Sérstak-
lega var hrútnum uppsigað við það,
þegar það kom til hans og þóttist ætla
að sjúga hann. Og oftar en einu sinni
var hann þá svo harðleikinn við það,
að það hrökklaðist út í horn.
„Hvað eruð þið nú að tala um?“ sagði
grísinn og steig með framlöppunum
upp í milligerðina. Mér heyrist þið vera
að segja eitthvað þarna inni í kinda-
krónni, en ég heyri svo ansi illa“.
„Við erum ekkert að segja“, sagði
hrúturinn, „en ég skal samt fræða þig
á því, að um næstu jól verður þú orð-
inn stórt svín, og þá verður komið með
snæri og bundið um trýnið á þér, og
svo verður þú dreginn út“.
„Verð ég dreginn út?“ spurði grís-
inn og snéri trýninu í áttina til hrúts-
ins. „Mér finnst nú fara fullvel um mig
hérna, ekki síst síðan ég fékk mó-
mylsnuna til þess að busla í. Af hverju
á að draga mig út ? Og hvað á að gera
við mig úti?“
„Þú finnur það nú líklega, þegar þar
að kemur“, sagði hrúturinn. „En eftir
því, sem ég hefi heyrt, þá verður þér
tæplega klórað á bak við eyrun í það
skiptið, og ekki býst ég við, að þú fáir
góðgerðir. Og ekki þykir mér sennilegt,
að við fáum þá ánægju, að sjá þig koma
inn aftur eftir það“.
„Hvað er það, sem þið kallið úti?“
spurði litla lambið. Það var fætt inni
í krónni og vissi fátt, en var ákaflega
forvitið.
„Úti“, sagði hrúturinn, „það er gríð-
arlega stór kró, mörgum sinnum stærri
en þessi hérna. Og það er heitt á sumr-
in, haglendi og skógar og grængresi
og smali með hafurshorn í hendinni, til
þess að gæta okkar fyrir varginum. En
stundum hefi ég nú samt laumast burt
frá smalanum ineð einhverri vinkonu
minni, svo að við gætum verið út af
fyrir okkur í fáeina daga, Það er ekki
svo hættulegt, ef þess er gætt vand-
lega, að horfa alltaf upp í vindinn, til
þess að vera við öllu búinn“.
Allt þetta var fyrir ofan skilning
litla lambsins. En hesturinn bætti við:
„Þetta gerum við hestarnir líka. Þegar
ég var folald og fylgdi mömmu minni
uppi á fjöllum, þá vorum við oft mörg
liross saman í hóp. 0g mamma mín
var með bjöllu. Það voru aðrir og betri
dagar en nú. Á næturnar lágum við
saman í einum hnapp. Við mamma lág-
um í miðjunni, og sterkustu hestarnir
lágu utan með. En alltaf stóð einn á
verði og liorfði upp í vindinn. Og þeg-
ar hann var orðinn þreyttur, reis ann-
ar upp og tók við af honum. Einu sinni
kom líka björninn, en tveir stórir og
sterkir skaflajárnaðir hestar tóku á
móti honum. Ég stóð undir kverkinni á
mömmu minni á meðan. Mér er sem ég
sjái það enn. Ég hefði ógjarrtan viljað
vera í sporum bjarnarins, ég er hrædd-