Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 10

UNGA fSLAND
U8
réttindi sín og voru flæmd burtu af
mörkinni, þar sem hlýindin eru og hag-
lendið góða. Frá þeirri stundu hefir líka
verið ófriðsamt meðal dýranna sjálfra.
Af manninum lærðu birnir og vargar
að drepa og eta kjöt og drekka blóð,
af manninum lærði hrafninn að ræna
eggjum og höggormurinn að spúa eitri,
og síðan hefir öllum dýrum liðið illa.
Hlýju skógarnir og haglendið góða er
nú svo langt í burtu, að þangað kom-
umst við aldrei“.
Nú varð löng þögn. Kýrnar og kind-
urnar jórtruðu og ’norfðu út í myrkr-
ið. Hesturinn hengdi höfuðið og lygndi
aftur augunum. Hænsnin sátu hreyf-
ingarlaus og létu stélin lafa. Allir voru
að hugsa um slétturnar stóru eig hlýju
skógana, sem nú voru tíndir að eilífu.
Loks tók hrúturinn aftur til máls:
„Ég veit ekki, hvort þið munið eftir
því, að í gær komu tveir menn hingað
inn í fjósið. Þeir tóku á bakinu á mér,
til að finna, hvað ég væri orðinn feit-
ur. Ég veit vel, af 'wrTi þeir gerðu
það. Þeir koma bráðum aftur og bera
mig út. Og þá fáið bið aldrei að sjá
mig hér inni aftr-’. Og ekki fæ ég
framar að leika mér úti í högunum og
laumast burtu með vinkonum mínum.
Af þessum ástæðum er það, að ég er
dálítið önugur þessa dagana. En þetta
er nú reyndar leiðin okkar allra“.
„Ójá, það er hætt við því“, sagði
gamla kýrin með bjölluna og stundi við.
Og nú varð þögn aftur. Hesturinn
stundi á básnum sínum, grísinn og
kindurnar stundu líka. Öll dýrin í fjós-
inu horfðu út í myrkrið og stundu.
Að endingu tók hesturinn til orða og
sagði:
„Ég man það núna, að það er dálítið
eftir af sögunni, sem hrúturinn hefir
ekki sagt enn þá. Það var gamli klár-
inn í stóra hesthúsinu, sem sagði okk-
ur hana jólakvöldið sæla og bað okkur
að setja hana vel á okkur. Og hann
sagði, að við hrossin ættum að þjóna
mönnunum og bera með þolinmæði og
undirgefni allar misþyrmingar og láta
okkur ekki koma til hugar að bíta svo
mikið sem eitt barn. Sá tími mun koma,
að það rætist úr fyrir okkur. Þá kem-
ur stór hestur, sem er sterkari en allir
menn til samans. Af faxi hans skín sól,
og eldur brennur úr nösunum. Og þeg-
ar hann hneggjar, verða þrumur og
reiðarslög um alla jörðina. Hann mun
leysa öll dýr af básum sínum og stefna
okkur öllum saman og flytja okkur
aftur á haglendin endalausu og inn í
hlýju skógana. Þá munu birnir og varg-
ar aftur eta gras, eggin liggja ósnert
og höggormarnir hætta að spúa eitri.
Og allir liestar, hversu litlir sem þeir
eru, og hversu magrir og þrælkaðir
sem þeir eru, skulu bá verða eins
og stóri hesturinn. Sól mun lýsa af
faxi þeirra og eldur brenna úr nösum.
Og þeir munu fá að hlaupa um enda-
lausar slétturnar, frjálsir og óhindr-
aðir“.
„En hvenær kemur þá hesturinn með
glófaxið til að sækja okkur?“ spurði
hrúturinn. „Ég vildi helst, að það vrði
áður en ég verð borinn út og hverf“.
„Það gerir ekkert til“, sagði hestur-
urinn. I hvert skipti, sem eitthvert
okkar er borið út í síðasta sinn, þá er
það stóri hesturinn með glófaxið og
reiðarslögin, sem sendir eftir okkur, og
þá erum við fluttir út á stóru slétt-
urnar, hver á fætur öðrum. Og menn-
irnir fá líka boð frá honum, en þegar