Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 14

15É
UNGA ÍSLAND
athygli, án þess að trufla hann. En við
þessi síðustu orð varð hún hrædd og
undrandi.
En pabbi þinn er þó lifandi, stamaði
hún — og mamma þín er ekki gift föð-
urbróður þínum.
Nú varð hann ákaflega hneykslaður.
Hvarnig gat hún misskilið hann svo
hræðilega? En svo varð hann einnig
argur yfir því, að hann fann að hans
fjölskyldulíf var næsta ólíkt og Ham-
lets. Hann reyndi nú þrátt fyrir það,
að skýra þetta enn nánar fyrir henni.
— Þetta með foreldra Iiamlets er
alveg óvenjulegt, sagði hann. — Við
höfum aðeins líkar tilfinningar og líkt
skapferli. Ef lík forlög ættu fyrir mér
að liggja og Hamlet, þá mundi ég
breyta nákvæmlega eins og hann gerði.
Svona ljósa og einfalda skýringu
hlaut hún að skilja!
— Ójá, sagði hún, og boraði um leið
hælunínn niður í grassvörðinn. — En
segðu mér, hvað gerðirðu annars?
Hvað ég gerði? spurði hann ákafur.
— Já, hvort notaðirðu kosinus eða
sinus?
Nú missti hann alveg stjórn á sjálf-
urn sér. Honum sortnaði fyrir augum,
en þó sá hann, lítið,- fölt andlit, mitt í
sortanum. Það var hennar, og fyrr en
varði hafði hann lyft höndinni og sleg-
ið það.
Veikt hljóð og ekkaþrunginn grátur
vöktu hann til meðvitundar um það,
hvar hann var staddur og hvað hann
hafði gert. Hann þaut burtu eins og
kólfi væri skotið. Það var orðið kol-
dimmt. Hann vissi ekki hvert hann fór.
Hann rankaði við sér uppi á akri, sem
nýlega hafði verið plægður. Skórnir
lians urðu nú fullir af mold. Lóksins
áttaði hann sig þó. Moldarlyktin og
kvöldkyrrðin höfðu sefandi áhrif á
nann.
Hann lá vakandi mikinn hluta næt-
urinnar og gat ekki skilið hvernig það
hefði atvikast. — Jú, hann hafði áreið-
anlega slegið hana í andlitið. Það var
hræðilegt. Hann gat aðeins bætt fyrir
það á einn veg: Það var að biðja hana
fyrirgefningar og fullvissa hana um,
hversu vænt honum þætti um hana. —
En það hefði hann nú einmitt ætlað
sér að gera um kvöldið, þó að svona
hefði tekist til.
Þegar hann hafði yfirvegað þetta
nógu rækilega, sofnaði hann furðu ró-
legur, og svaf vært það, sem eftir var
nætur.
Næsta morgun var hann kominn í
skólann á undan henni.
Hann sat og beið eftir því, að hún
kæmi og hneigði sig í áttina til hans,
eins og venja hennar var. — En í dag
hneigði hún sig ekki. — Jú, auðvitað
hneigði hún sig, og masaði við allt og
alla, en lést ekki sjá hann.
Nú gekk hún til eins drengjanna, og
sýndi honum reikningsbókina sína, og
eins og svipuhögg dundu nú á honum
orðin „kosinus" og „sinus“.
Hann leit niður í skólatöskuna sína,
en þá vantaði þar reikningsbókina;
hann hafði hvorki reiknað dæmin né
lesið undir aðra tíma fyrir daginn ?
dag.
Þarna stóðu þau enn. Það var ekki
ein báran stök. Nú þurfti hún einmitt
að velja einhvern besta vin hans, til
þess að hjálpa sér.
Er fyrsta r kennslustundin var liðin,
reyndi hann að fá færi á að tala við
hana, en hún komst ávallt undan og
lét sem hún yrði hans ekki vör, held-