Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 15

UNGA ÍSLAND
153
ur hló og masaði, einmitt enn á ný við
vin hans og félaga.
Nú féll honum allur ketill í eld. —
Hann stóð og hugsaði um nýútsprung-
inn blómhnapp heima í garðinum. Hann
var svo undarlega líkur litlum telpu-
munni, og einmitt fallega, netta, kringl-
ótta munninum hennar.
I næsta tíma skeði það.
Hún og hann höfðu verið að pískra
saman, og svo skellihlógu þau. í sömu
andránni bættust fleiri í hópinn, heill
hópur af drengjum og telpum pískruðu
og hlógu, þar til ein skerandi rödd
kvað upp úr:
— Hamlet, hrópaði hún.
Hann horfði inn í hópinn og reyndi
að gera sér grein fyrir hver hafði
hrópað. Hann dró krepptar hendurnar
með hægð upp úr buxnavösunum.
— Hamlet, var hrópað á ný, og nú
hélt hann sig þekkia röddina. —
— Hamlet, Hamlet! hrópuðu þau
hvert í kapp við annað.
Hann fann, að hann var alveg að láta
yfirbugast.
Orðin hrutu fram af vörum hans, er
hann mælti við sjálfan sig:
— Þú ert svikinn og hæddur, fyrst
af henni og síðan af vini þínum og fé-
laga. *
Hann dró sig í hlé það sem eftir var
af frítímanum. — Nú vissi hann, hvað
beið hans. En rólegur og öruggur skyldi
hann taka því, sem að höndum bæri.
Þau skvldu ekkí sjá honum bregða, og
með höndurnar í vösunum gekk hann
enn á ný kærulevsislega út á leiksvæð-
ið í síðnstu frímínúturnar.
Enn fóru bau að grenja í kringum
hann: .JTamlet, Hamlet, grenjuðu þau,
sum laás og önnur skrækróma.
Nokkrar mínútur máttu þau hrópa,
— þetta hlaut að taka enda. En storm-
inn lægði ekki.
En svo náði hann sér allt í einu. —
Einhver þægindatilfinning gagntók
hann, og hugsun hans var glögg og
skýr þegar í stað.
Það var líkast því, sem hann stæði
á bersvæði í hagléli.
Hamlet! tautaði hann fyrir munni
sér. — Já, nú er komið eins fyrir þér
og Hamlet forðum. Nú ert það þú, sem
ert svikinn, og stendur einn andspænis
öllum hinum. En þetta er fólk, sem
ekkert veit og ekkert skilur. Það tek-
ur því ekki að tala við það, það tekur
ekki sönsum. Hlæðu bara að þeim.
Hlæðu að þeim, Hamlet!
Svo stóð hann þarna og byrjaði að
hlægja framan í allan hópinn.
Hann varð var við sömu þægindatil-
finninguna og áður, og stvrkur hans
óx eftir því, sem hann hló lengur.
En þá kom nokkuð fyrir. Allir krakk-
arnir hættu að hrópa að hoiium. Þau
gátu ómögulega skilið, að hverju hann
hló, og þegar hann enn hélt áfram að
hlæja, sló dauðaþögn á allan hópinn.
Þegar skólinn var búinn, gekk hann
af stað heim. Hann gekk rólegur út
á götuna. Hann fann, að bekkiarsvst-
kini hans beindu til hans heimskulegu
og mænandi augnaráði, en hann lét
sem hann sæi það ekki. Hann mundi að-
eins eftir einu: — Hvernig hún hafði
allt í einu lokað munninum, eins og beg-
ar fallegi blómknúpnurinn í garðinum
heima, lokaði sér, þegar sólin var að
ganga til viðar.
í rökkrinu gekk hnnn niður í garð-
inn. Hann fann ofurlítið prik á gras-
fletinum og tók það í hönd sér.