Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 20

158
UNGA ISLAND
löppina og slógu hölunum niður í blaut-
an flórinn. Skúla fannst þær leiðinleg-
ar.
Sex sinnum sex eru þrjátíu og sex,
sex sinnum sjö eru fjörutíu og tveir,
sex sinnum átta fjörutíu og átta, sex
sinnum níu fimmtíu og fjórir, sex sinn-
um tíu eru sextíu. Sjö sinnum sjö eru?
Sjö sinnum sjö? Hvað var það nú ann-
ars? Nei, hann gat aldrei munað það.
Svo leit hann á töfluna: fjörutíu og
níu. Sjö sinnum sjö eru fjörutíu og
níu, sjö sinnum sjö eru fjörutíu og níu,
og þannig tönglaðist hann á þessu þar
til að hann hélt sig muna það, en þá
var tungan orðin hálf máttlaus og
kýrnar staðnar upp, alveg hissa á þessu
mannkorni, sem svona talaði við sjálf-
an sig. — Vesalings drengurinn, hann
er víst búinn að missa vitið — hafa
þær líklega hugsað. Ja, sér er nú hvað,
aldrei mundu víst kálfarnir okkar geta
lært þessa svokölluðu margföldunar-
töflu, úr því að drengnum gengur það
svona báglega. Aumingja kýrnar, ekki
vissu þær, að nú voru að koma jól.
Aðfangadagurinn var afarfallegur
vetrardagur. Frost og stillilogn. Nýfall-
inn snjórinn hvíldi yfir jörðinni eins og
hlý og mjúk ábreiða og marraði svo
yndislega undir fótum, hvar sem stigið
var niður. Skórnir hans Skúla frusu á
fótum hans, og honum þótti gaman að
heyra hvernig small í gólfinu, þegar
hann gekk eftir því.
— Þarftu alltaf að vera að hlunk-
ast þetta fram og aftur um gólfið,
strákur, sagði Sigga systir, en hann
hélt að henni kæmi það ekki mikið við.
Síðan fór hann út aftur, og hinar stóru,
feitu kinnar hans urðu eldrauðar í
frostinu, en það gerði ekkert til. En ef
segja skal alveg eins og satt er, þá
var Skúli Bjartmar óvenju snúninga-
lipur þenna dag. Það voru nefnilega að
koma jól og þá verður maður að gera
allt fyrir alla. Meira að segja tók Skúli
sig til og bauð Gunnsu frænku að fara
með öskukassann fyrir hana og steypa
úr honum. En hún horfði bara á hann
hissa og sagði svo:
— Það er aldrei að það er upp á
þér tippið í dag, drengur minn.
Auðvitað móðgaðist maðurinn af
þessu kalda svari, en jæja, það voru
nú að koma jól og þau voru bara einu
sinni á ári. Gunnsa var svona gerð,
hún var líka horuð og mjó, með langan
háls og stórt, bratt nef, sem var ákaf-
lega blátt. Kannske var það af því, að
hún var svo oft ergileg.
Svo voru þá jólin gengin til fulls í
garð þetta kvöld og byrjuðu með löng-
um og þreytandi húslestri. Ólafur, fað-
ir Skúla, las lesturinn, en hitt fólkið,
húsfreyjan, Sigga, Gunnsa og Skúli
Bjartmar sátu með mikinn guðrækis-
svip á andlitinu og þeim síðastnefndu
fór það prýðilega.
Þegar lesturinn loksins var á enda,
sat fullorðna fólkið langa stund með
hneigð höfuð og kvenfólkið hafði klút
fyrir andlitinu. Skúli þreif litla vasa-
klútinn sinn og setti hann yfir nef sitt
og augu. Hann hafði hann þannig
nokkur augnablik, en gægðist síðan út
undan honum. Nei, fólkið var ekki hætt
enn, og þarna sat Gunnsa frænka í
hnipri og þurrkaði ákaflega stór og
fyrirferðarmikil tár, sem brutust án
afláts niður með hennar bláa nefi. Loks
stóð þó pabbi upp, lagði frá sér bók-
ina og sagði með miklum alvörusvip:
— Guð gefi oss öllum góðar stund-
ir og gleðileg jól,