Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 24

162
UNGA ISLAND
ÚLFAKREPPA
Saga eftir Dines Skafte Jespersen.
Þessi saga gerðist í Danmörku fyrir
mörgum árum. Þá voru skógar þar í
landi vílendari en nú, og fjöldi viltra
dýra undi þar vel hag sínum, þó að
þeim fækkaði óðum. Mönnum hafði
samt tekist að útrýma úlfunum að
mestu leyti, en þeir1 höfðu fyrr á tím-
um verið hræðileg plága, einkum á
veturna, þegar sulturinn rak þá út
úr skógunum. Þegar þetta gerðist, voru
þeir til allrar hamingju orðnir mjög
sjaldgæfir.
Fátæk ekkja bjó við útjaðar á skógi
nokkrum. Hún átti þrjú börn, litla
stúlku og tvo drengi, 11 og 12 ára.
Hún var mjög iðin og vann fyrir sér
og börnum sínum með spuna og vefn-
aði. Það bætti dálítið í búi hjá henni,
að hún mátti sækja eldivið í skóginn
eftir þörfum. — Drengirnir hennar,
Kristján og Jens, önnuðust flutning-
inn og sáu um, að alltaf væri nægur
forði af þurrum sprekum í eldiviðar-
kofanum.
Veturinn hafði verið mjög harður.
Frá byrjun desember höfðu verið sí-
felldar hörkur og mikill snjór. Dreng-
irnir fóru næstum því á hverjum degi
inn í skóginn með sleða og sóttu eldi-
við. Þeir höfðu þegar hirt öll sprek í
skógarjaðrinum og urðu stöðugt að
fara lengra og lengra inn í skóginn.
Það var ekki létt verk að brjótast á-
fram með sleðann, þar sem hvorki var
vegur né götuslóðar. En lítil á rann
um skóginn, og þegar ísinn á henni var
orðinn nógu traustur, fengu drengirn-
ir þar ágætt sleðafæri.
Þá urðu ferðirnar leikur einn. Þeir
drógu hvor annan á fljúgandi ferð
eftir rennsléttum ísnum, og þegar þeir
voru komnir nógu langt, skildu þeir
sieðann eftir úti á ánni og hlóðu á hann
sprekum.
Áin var samt auð á einum stað. Hún
hafði endur fyrir löngu brotið sér far-
veg gegnum lágan háls. Þar var hún
mjó með háum bökkum. Stórgrýti var
á botninum, og straumurinn svo harð-
ur, að hana lagði þar mjög sjaldan.
Gamalt tré stóð á bakkanum og hall-
aðist út yfir ána. Hún hafði grafið
jarðveginn frá rótunum, svo að þær
voru að mestu leyti berar. Einu sinni
lentu drengirnir í byl og leituðu þá
skjóls undir rótunum. En þeir hypj-
uðu sig sem fljótast burtu, þegar þeir
sáu, hve fáár og veikar rætur héldu
trénu. Það gat dottið, þegar minnst
varði.
En tréð stóð, þegar þeir komu þang-
að aftur rétt fyrir jólin. Þeir skildu
sleðann eftir úti á ísnum og gengu inri
í skóginn. Þeir rótuðu í snjónum með
digrum stöfum og pjökkuðu upp sprek.
Frostið beit í nef og eyru, en þeir
skeyttu því ekkert, bara hömuðust til
að komast heim fyrir dimmu.
„Við verðum að fara tvær ferðir
á morgun, svo að við getum verið
heima um jólin“, sagði Kristján.
„Það verðum við að gera“, svaraði
Jens og barði sér til hita. „Bara að
mamma fái nú peninga fyrir voðina,
sem hún tók úr vefstólnum í kvöld;
annars verða þetta leiðinleg jól“.
„Hún fær það áreiðanlega", svaraði
Kristján. „En hvað er þetta?“
Hann greip í handlegg bróður síns
og benti á nokkur, stór grenitré. Tveir