Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 25

UNGA ISLAND
163
gráir skuggar læddust þaðan og stefndu
á drengina.
„Hvað getur þetta verið? Eru það
hundar?“ spurði Jens og röddin skalf.
Þetta voru ískyggilegar skepnur.
Kristján var orðinn náfölur í fram-
an. „Þetta eru úlfar“, hvíslaði hann.
Jens fór að gráta. Svo stökk hann
af stað með svo miklu írafári, að hann
hentist beint á eldiviðarhrúguna og
steyptist á höfuðið niður í snjóinn. —
Hann stökk þegar á fætur, en komst
ekki lengra, því að þá náði Kristján
í hann og æpti:
„Gerðu þetta ekki. Þetta er það
vitlausasta, sem^hægt er að gera. Náðu
í stafinn þinn“.
Úlfarnir námu staðar. Mannsrödd-
in hefir líklega skotið þeim skelk í
bringu, en brátt lötruðu þeir aftur af
stað.
„Við megum aldrei snúa við þeim
bakinu. Við skulum ganga aftur á bak
að ánni, og ef þeir verða of nærgöng-
ulir, þá verðum við að fæla þá frá með
ópum og óhljóðum“.
„Við komumst aldrei heim“, sagði
Jens snöktandi.
„Vitleysa. Ef ekki koma fleiri, þá
skulum við“.
„En ef það kemur nú stór hópur?“
„Það er engin hætta á því. Lalli
skytta sagði einu sinni, að það væri
meira en tíu ár síðan hann hafi séð
úlf“.
Kristján stökk á móti óvættunum og
æpti:
„Hæ, hæ. Snautið þið burtu, ótætin
ykkar“.
Hann veifaði stafnum.
Úlfarnir urðu hræddir og sneru við,
en eftir skamma stund voru þeir rétt
komnir til drengjanna aftur. Þetta voru
hræðileg kvikindi, horuð og glorhungr-
uð. Það glampaði á grænleit augun, og
rauð tungan lafði út á milli ægilegra
tanngarða. Drengina hi-yllti við þessari
sjón.
Hægt og hægt mjökuðust þeir nær
ánni. Kristján hélt, að þar yrði hægara
um varnir en inni í skóginum. En allt
í einu datt honum snjallræði í hug.
„Við skulum flýta okkur að stóra
trénu utan í bakkanum".
„Til hvers? Heldurðu, að við fáum
hjálp?“
„Já, auðvitað. Iialtu bara áfram að
kalla af öllum kröftum“.
Úlfarnir voru nú aðeins nokkra metra
frá þeim. Kristján hljóp öðru hverju á
móti þeim og fældi þá ofurlítið frá, en
þeir komu alltaf aftur, — og sífellt nær
og nær. Þegar minnst varði, gátu úlf-
arnir ráðist til atlögu. Drengirnir kom-
ust út að ánni, þar sem snjóinn hafði
skafið af. Tréð hékk í bakkanum. Áin
ólgaði fyrir neðan.
„Losaðu steina“, sagði Kristján, „og
settu þá í hrúgu“. Hann sveiflaði stafn-
um. Jens var farinn að hágráta, en hann
hlýddi samt.
Úlfarnir gerðust nú nærgöngulli en
nokkru sinni fyr. Það leit út fyrir, að
þeir skildu, að hávaðinn væri þeim ekk-
ert hættulegur. Kristján tók stein og
kastaði að úlfinum, sem var nær. Hann
varð hræddur og hörfaði frá, þó að
steinninn hitti ekki. „Fældu þá frá með
steinunum", hrópaði Kristján og renndi
sér niður bakkann inn undir rætur stóra
trésins. Hann tók upp hnífinn sinn. Ef
hann gæti skorið sundur gildasta rótar-
angann, þá hlaut tréð að falla.
Hann gerði skoru í rótina. Hún var
álíka sver og úlnliður hans. Til allrar
hamingju var hnífurinn beittur. Rótin