Unga Ísland - 01.12.1938, Blaðsíða 26

164
UNGA ÍSLAND
var rétt komin í sundur. Hann náði
handfesti með vinstri hendi og sveiflaði
ojr frá. í sama bili féll tréð með braki
cg brestum. Stórar greinar brotnuðu og
flísarnar flugu hátt í loft upp, þegar
það lenti á trjánum á árbakkanum, hin-
um megin. Eftir andartak varð allt
hljótt, og nú lá gamla, stóra tréð eins
og brú yfir ána, alveg milli bakkanna.
Kristján hentist til bróður síns. Úlf-
arnir höfðu orðið hræddir við hávaðann
og hörfað dálítið frá.
„Vertu nú fljótur", sagði Kristján.
„Skríddu út á tréð, alveg að greinunum,
svo að þú getir haldið þér. Ilafðu bar-
eflið með, ef þú getur“.
„Já, en úlfarnir komast á hinn bakk-
ann“, sagði Jens.
„Auðvitað komast þeir það. En okkur
er óhætt úti á trénu, og bráðum fáum
við hjálp. Flýttu þér. Ég skal fæla þá
frá á meðan“.
Jens komst að greinunum og Kristján
settist síðan á trjábolinn og mjakaði sér
aftur á bak í áttina til bróður síns.
Hann hafði bareflið í hendinni. Það var
rétt svo að hann náði utan um tréð með
fótunum. Aðstaðan var ekki góð, stór-
grýtt, ólgandi áin fyrir neðan og hungr-
aðir úlfar í fárra metra fjarlægð uppi á
bakkanum.
Úlfarnir skildu, að þeir voru í þann
veginn að missa af bráð sinni og ýlfr-
uðu hræðilega. Hljóðin voru svo ámátt-
leg, að Kristján hrökk við og missti
næstum því jafnvægið, en þá náði hann
í grein, svo að honum var borgið. Jens
var á öruggum stað fyrir aftan hann.
„Nú geta þeir ekki gert okkur mein“,
sagði Kristján og var hinn ánægðasti.
„Nú veltur allt á því, að kalla nóg“.
Úlfarnir settust og ýlfruðu. Þeir
kvöldust af hungri og sáu ætið rétt við
nefið á sér. Sá stærri klóraði hvað eft-
ir annað í tréð. Grimmdin skein út úr
augunum. Loks gat hann ekki stillt sig
lengur og skreið út á tréð. Jens æpti af
hræðslu og vildi fara upp á bakkann
hinum megin, en Kristján skipaði hon-
um, að vera kyrrum.
Kristján var æstur í skapi, en sat
hreyfingarlaus og starði á dýrið. Nú
kom það í höggfæri. Hann hallaði sér
fast upp að greininni, ríghélt sér með
fótunum og sló úlfinn eldsnöggt á aðra
hliðina. Reiðiþrungið urr og örvænting-
arfullt krafs með bitlausum lclóm varð
árangurslaust. Úlfurinn missti jafnvæg-
ið og steyptist með ámáttlegu ýlfri nið-
ur í ána. Kristján þorði varla að líta
niður. Hann heyrði lágan dynk. Úlfur-
inn hlaut að hafa lent á steini. Svo
heyrðist skvamp.
Hinn úlfurinn kom þá skríðandi út á
tréð, en Kristján var nú hinn örugg-
asti.
„Hinn er kominn að landi“,- kallaði
Jens. „Hann kvikar ofurlítið“.
Kristján gaf því engan gaum. Hann
starði aðeins á úlfinn, sem kom á móti
honiun og hlakkaði til að fá hann í
höggfæri.
„Sláðu“, hrópaði Jens. Hann gat nú
ekki verið rólegur. Loks reið höggið af.
Úlfurinn riðaði, en féll ekki. Annað
högg, og úlfurinn steyptist ofan í ána.
Kristján flýtti sér að bakkanum.
„Varaðu þig. Hann er ekki dauður“,
æpti Jens.
Seinni úlfurinn lenti í mesta strengn-
um í ánni og barst fram milli steinanna.
Hann var að berjast við að komast í
land, en gekk j.V' illa. Hann dró á eftir
sér annan fótinn, og straumurinn velti
honum hvað eílir annað. Kristján tók
stein og kastaði í áttina til hans.
N