Unga Ísland - 01.01.1939, Blaðsíða 11

5
UNGA ÍSLAND ------------------------
Þeir gengu líka lengi, lengi, og að
síðustu komu þeir auga á Ijós í fjar-
lægð, eins og Ulrik — og vöknuðu til
nýrrar vonar.
Þeim varð fljótlega Ijóst, að það var
bær, sem þeir nálguðust. Það sáu þeir
á hinum mörgu Ijósum, er blöstu við.
Og þegar þeir loksins náðu til bæjarins,
komust þeir að raun um, að það var
Fladstrand. Þar að auki var hamingjan
þeim svo hliðholl að leiða þá strax að
gistihúsinu, þar sem einmitt voru stadd-
ir nokkrir menn að heiman, er keypt
höfðu korn og ætluðu að leggja af stað
heimleiðis daginn eftir.
Gleði þeirra verður vart lýst, er þeir
loksins hittu landa, ekki síst þar sem
þeir höfðu einmitt heyrt um hvarf
drengjanna og trúðu því sögu þeirra —
of lofuðu að flytja þá heim.
Þeir fengu nú nóg að borða, og allir
dáðust að dugnaði þeirra.
En hvar skyldi Ulrik vera?
í fyrstu vonuðu þeir, að hann myndi
koma á eftir þeim, þar sem hann hlaut
fljótlega að hafa komist að raun um, að
hann var á rangri leið. En þegar morgn-
aði, og Ulrik var enn ekki kominn, á-
kváðu þeir, þrátt fyrir þreytuna, að
ganga til baka að vegamótunum. En
þeir sáu ekkert til Ulriks.
Hnuggnir héldu þeir aftur til bæjar-
ins.
Norska skútan átti að sigla samdæg-
urs, og skipverjar þorðu ekki að fresta
ferðinni. Níels og Henning voru mjög
daprir í sinni og vissu ekki, hvað þeir
áttu að gera, en skipverjar reyndu að
hughreysta þá.
„Ulrik Löve er sjálfsagt í góðra hönd-
um. Hann hefir sennilega hitt á annað
skip að heiman og er ef til vill þegar á
leið heim. Og nú megið þið ekki hika,
því að það gefst ekki oft tækifæri til að
komast heim“.
— Þeir fóru með skútunni. Danmörk
varð minni og minni. Að síðustu sáu
þeir aðeins dökka rönd úti við sjóndeild-
arhringinn — sem svo hvarf í hafið.
Það var ágætur byr, enda gekk skút-
an vel og nálgaðist óðum gamla Noreg.
Skipshöfnin hélt að þeir væru úr allri
hættu, og lofuðu hamingjuna fyrir, að
þeim hafði tekist að koma þessum korn-
farmi heilu og höldnu yfir hafið.
En allt í einu komu þeir auga á enskt
víkingaskip. Norðmennirnir fjölguðu í
skyndi seglum, svo sem frekast var kost-
ur, til að reyna að sleppa. Skútan þaut
áfram, eftir öldunum, en eigi að síður
nálgaðist víkingaskipið þá stöðugt, og
eftir nokkra stund var það komið í skot-
færi. Fyrsta kúlan kom hvæsandi og fór
í gegnum stórseglið, og sú næsta féll
niður á þilfarið, en gerði engan skaða.
Norðmennirnir höfðu litla fallbyssu
og svöruðu í sama tón, en hún var svo
kraftlítil, að kúlurnar hrukku af byrð-
ing víkingaskipsins, án þess að vinna
nokkuð á. Það var vonlaus vörn, og
Norðmennirnir urðu að síðustu að
draga niður fánann og gefast upp.
Bátur var strax settur út frá her-
skipinu, og róið að skútunni. Enskur
undirforingi stökk þegar upp á þilfarið
og tók að sér stjórn hennar — og var
henni nú snúið áleiðis til Englands.
Norðmennirnir voru fullir örvæntingar.
Því að þeir vissu, að fangelsi beið þeirra,
er þeir kæmu til Englands.
Þetta höfðu verið mjög spennandi
augnablik fyrir Henning og Níels.
Skyldu þeir þá eftir allt saman ekki
komast heim? Skyldi sú von þeirra
verða að engu á síðasta augnabliki?
Þeir voru færðir fyrir enska foringj-