Unga Ísland - 01.01.1939, Blaðsíða 13

7
UNGA ISLAND ------------------------
v
Þau höfðu haldið að þeir hefðu strok-
ið og verið mj ög hrygg og óttaslegin, er
ekkert spurðist til þeirra. öll byggðin
var þrungin heiftúðugri gremju út af
framferði Skorvöbræðra. Þeir skyldu fá
ærlega á baukinn, ef þeir létu sjá sig
þar oftar!
En hvar var Ulrik?
Og Níels, — veslings Níels átti sjálf-
sagt ekki sjö dagana sæla á herskipinu.
En daginn eftir tók Hans Löve, föður-
bróðir Ulriks, sér ferð á hendur til Dan-
merkur til að leita bróðursonar síns.
Árangurslaust leitaði hann um héruð-
in umhverfis Fladstrand. Þar kannaðist
enginn við Ulrik.
Þaðan hélt hann suður á bóginn. Og
loks eftir langa árangurslausa eftir-
grenslan komst hann á snor eftir Ulrik.
I bæ nokkrum heyrði hann talað um að
drengur, sem ferðaðist um með línu-
dansmev, hefði sagt norskum siómönn-
um ótrúlega sögu og beðið bá að flvtia
sig til Noregs. En þar sem þeir trúðu
ekki sögu hans og hann fékk ekki far
með beim, hafði hann haldið áfram suð-
ur á bóginn.
Hans Löve datt strax í hug, að betta
mvndi hafa verið Ulrik, og hann hraðaði
ferð sinni suður á eftir beim. Lengi gat
hann rakið sloð beirra, en svo hvarf
hún allt í einu. Og hvernig sem hann
snnrðist fvrir, kannaðist enginn við bau.
Hann varð fvrir sárum vonbrigðum,
en við því varð ekki gert.
Hann átti verslunarerindi niður til
Þvskalands. og beim vildi hann Ijúka í
sömu ferðinni, áður en hann snéri heim
aftur. Hann hélt því stanslaust áfram
suður Danmörku, hrvggur í sinni yfir
árangrinum.
Meðal Englendinga.
Það voru engir sæludagar, sem Níels
átti um borð í herskipinu. Þess var kraf-
ist af honum, að hann segði frá þýð-
ingarmestu höfnum Norðmanna og
hvar þeir geymdu skotfærabirgðir og
vopn. En Níels var landi sínu trúr.
Hann steinþagði við öllum spurningum.
Þegar Englendingum varð það Ijóst, að
þeir myndu ekki græða mikið á honum,
byrjuðu þeir að pinda hann. Hann var
lokaður inni í dimmum klefa, og þar lá
hann margar klukkustundir, án þess
nokkur skeytti um hann.
Loksins kom einhver og opnaði dyrn-
ar.
„Hefur þú nú áttað þig, Norðmanns-
bjálfinn binn?“
Níels hafði garnagaul af sulti, en
hann leit ekki einu sinni upp við spurn-
ingu Englendingsins.
„Ekki ennþá —?“ sagði Bretinn og
tautaði nokkur grófyrði. „Nú, þá get-
urðu bara fengið að svelta!“
Hann skellti hurðinni reiðilega í lás
— og Níels var aftur einn í þessum
brönga, dimma ldefa. Daginn eftir kom
næst æðsti foringi skipsins og skipaði
Níels að skreiðast út. Hann var nú sett-
ur til erfiðrar vinnu, og einu sinal sló
bátsmaðurinn hanti, svo að hann hneig
niður á bilfarið.
Hann kom aftur til siálfs sín við að
bátsmaðurinn snarkaði í hann. „Nú —
hvniaðu big aftur að verki!“
Þeir voru komnir langt til hafs. Og af
samtali skinveria skildi Níels, að þeir
voru á leið til Englands.
Skvldi hann verða settur í fangelsi?
Niðurl. n&st.