Unga Ísland - 01.02.1939, Blaðsíða 6

16
etta hlaut mikla aðdáun fyrir línudans-
inn. Þau liðu því aldrei neyð, en Ulrik
var samt sem áður ekki ánægður. Hann
leið af heimþrá — og aldrei sá Mari-
etta hann brosa. Henni þótti vænt um
hann sem bróður og reyndi stöðugt að
r.hughreysta hann. :,Þú kemst áreiðan-
lega einhverntíma heim, það skaltu
sanna“, sagði hún.
Þau voru aftur stödd í hafnarbæ, en
þar lá ekkert norslct skip, og þó var
Ulrik að því kominn að missa kjarkinn.
Honum virtist öll von úti.
Marietta hafði fvlgst með honum nið-
ur að höfninni. Allt í einu heyrði hann
skerandi óp. Og þegar hann leit við, sá
hann að Marietta hafði fallið í sjóinn —
hún var að hverfa í kaf. Sem örskot
kastaði hann sér í sjóinn og kafaði
nokkrum sinnum, en gat ekki fundið
hana. Svo sá hann hvar henni skaut upp
skammt frá. Hann hraðaði sér þangað
náði henni og synti með hana í land.
Hún virtist vera dáin, en eftir að gerðar
höfðu verið lífgunartilraunir í langan
tíma, raknaði hún loks við. Hún var
flutt til gistihússins og varð að iiggja í
rúminu nokkra daga, áður en hún gæti
haldið ferðalaginu áfram.
Uftir þetta bótti henni enn vænna um
Ulrik — hann hafði biarp-að lífi hennar.
Þau voru komin til Suður-Jótlands og
lögðu nú leið sina þvert yfir að vestur-
ströndinni. Þá var bað eitt sinn, að
greifi nokkur gerði boð fyrir bau og bað
þau sýna listir sínar, þar eð hiá honum
voru gestir. Þau léku listir sínar, svo
vel sem bau gátu. í von um ríkuleg laun.
Gestimir voru iíka hinir ánægðustu og
létu aðdáun sína óspart í Ijósi. Og er
bau kvöddu, voru bau líka hin glöðustu.
því að gamli maðurinn hafði fengið
marga silfurpeninga í hattinn sinn.
--------------- UNGA ISLAND
En varla voru þau komin út úr hallar-
garðinum, er þjónn kom hlaupandi á
eftir þeim og færði þau með valdi aftur
til baka.
Reiðilegur á svip kom greifinn á móti
þeim og skipaði þeim að venda um vös-
unum.
Ulrik varð náfölur. Hvað átti þetta að
þýða? Hélt hann, að þau væru þjófar?
Hann snéri vösunum við í flýti, — en
hver getur lýst uridrun hans, er úr öðr-
um vasanium datt dýrmætur skrautgrip-
ur úr gulli.
„Ágætt, hérna höfum við þjófinn",
gall allsstaðar við.
Ulrik stóð sem steini lostinn. Marietta
og faðir hennar skildu sjáanlega ekkert
í þessu.
„Þjófur!“ söng fyrir eyrum Ulriks.
Hvernig víkur þessu við? Óljóst rám-
aði hann í, að sonur greifans hefði ýtt
við honum, er hann gekk fram hjá gest-
unum. Og þá hafði hann sennilega
stungið gripunum í vasa hans — svo að
hann yrði gripinn sem þjófur?
En áður en hann hafði náð sér eftir
undrunina og óttann, svo að hann gæti
gefið nokkra skýringu, sagði greifinn:
„I svartholið með þjófinn!“
Þá kastaði Marietta sér grátandi fyr-
ir fætur greifans og bað miskunnar fyr-
ir Ulrik.
„Hann hefir ekki gert það. Hann er
saklaus!" hrópaði hún.
En greifinn ýtti henni reiðilega til
hliðar, og þjónamir fóru af stað með
Ulrik.
Hann var lokaður inni í turnherbergi.
Á því var einn lítill gluggi, og í því var
ekkert nema vatnskanna.
Það voru erfiðar stundil'; er Ulrik nú
átti — ofan á allt annað. Hann var
gripinn örvæntingu og féll á kné og bað: