Unga Ísland - 01.02.1939, Blaðsíða 9

19
unga ísland ---------------------
sem hann þekkti, og það var eins og
hann allur ómaði af gleði, en hann kom
engu orði upp. Hann gat hvorki hrært
legg né lið — bara stóð sem bergnum-
inn og starði út í mannþröngina. Áhorf-
endumir spyrntu gegn Hans, en Níels
tróð sér fram fyrir hann og smaug milli
fólksins og ruddi braut fyrir þá báða
inn á svæðið, þar sem Ulrik var. í tveim
stökkum var Níels kominn til Ulriks og
kastaði sér um hálsinn á honum í stjórn-
lausri gleði. Gleðitár streymdu niður
kinnarnar á Ulrik, er hann faðmaði
Níels að sér eins og hann ætlaði að
kremja hann í sundur.
Síðan flaug hann upp um hálsinn á
Hans frænda og svo aftur til Níels —
gleðin ætlaði engan endi að taka.
Markaðsgestirnir höfðu undrandi ver-
ið vitni að því, er skeði, en nú byrjuðu
þeir að heimta helj arstökkið, sem þeir
höfðu verið sviknir um. En Ulrik veitti
hrópum þeirra enga athygli, en var
kjökrandi af stjórnlausri geðshræringu.
Hrópin urðu hærri og hærri, og að síð-
ustu skildist Ulrik, hvað um var að vera.
Augnablik virðist hann verða undrandi,
en allt í einu stökk hann í loft upp,
sveiflaði handleggjunum og hrópaði:
„Já, nú skuluð þið fá heljarstökkið!“ Á
næsta augnabliki sveiflaðist hann hring
í loftinu, einn, tvo, þrjá. Það varð þre-
falt heljarstökk — og það var fyrsta og
síðasta sinni, er Ulrik gerði það.
Þar með var lokið þeim þætti í lífi
Ulriks, er hann var sem atvinnu-íþrótta-
J'naður. Hjálpin var komin, og- nú hugs-
aði hann bara um að komast heim —
heim svo fljótt sem unnt var. Hann vildi
fyrir hvern mun, að Marietta kæmi líka,
en hún vildi hvorki yfirgefa föður sinn
né fara með hann til Noregs. Hann var
fæddur í Italíu og þráði að komast þang-
að. Hans heitasta ósk var að leggjast
til hinstu hvílu í feðra jörð.
Þegar Hans frændi heyrði, hvað Mari-
etta hafði gert fyrir Ulrik, sýndi hann
þakklæti sitt með því, að afhenda henni
svo ríflega fjárupphæð, að faðir henn-
ar gæti fengið ósk sína uppfyllta — og
gamli maðurinn grét af gleði.
Skilnaðarstundin var komin. Hún
var sár bæði fyrir Mariettu og Ulrik.
Þau grétu bæði, föðmuðu hvort annað
og kysstust að skilnaði — því að þeim
þótti orðið svo undur vænt hvoru um
annað. En þau urðu að skilja. Þau héldu
sitt hvora leið. Marietta og faðir henn-
ar suður til sólbjörtu Ítalíu. Hans
frændi, Ulrik og Níels á norðurvegu —
Noregur kallaði. Nú skyldi ferðin ganga
greitt, heim til þeirra, er biðu í óvissu.
Fregnin um komu þeirra hafði bor-
ist á undan þeim. Og þegar þeir sigldu
inn fjörðinn, voru allir fánar við hún,
og fólkið hrópaði húrra fyrir þessum
dugmiklu og djörfu drengjum.
Hvernig endurfundirnir voru, þarf
ekki að skýra frá. En þess má geta, að
faðir Ulriks gleymdi ekki að senda Hans
Find, jóska hjáleigubóndanum, snotra
fjárfúlgu fyrir hjálp hans við drengina.
Það var nú stofnað til veislu fyrir
drengina, og þar var einnig hrópað
húrra fyrir þessum íösku drengjum, er
höfðu lifað svo furðuleg æfintýri.
Einnig við viljum hrópa húrra fyrir
Ulrik Löve og félögum hans, er fyrir að
vilja bjarga föðurlandi sínu, í'ötuðu í
svo margar raunir, sem þeir mættu með
karlmennsku.
ENDIR.